Parafia św. Piotra Apostoła w Solecznikach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia św. Piotra Apostoła
w Solecznikach
Ilustracja
kościół parafialny
Państwo

 Litwa

Siedziba

Soleczniki

Adres

ul. Ogrodowa 5, 17116 Soleczniki

Data powołania

koniec XIV w.

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Archidiecezja

wileńska

Dekanat

Soleczniki

kościół

św. Piotra Apostoła w Solecznikach

Proboszcz

ks. Wacław Wołodkowicz

Wezwanie

św. Piotr Apostoł

Wspomnienie liturgiczne

29 czerwca

Położenie na mapie rejonu solecznickiego
Mapa konturowa rejonu solecznickiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Parafia św. Piotra Apostoła w Solecznikach”
Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Parafia św. Piotra Apostoła w Solecznikach”
Ziemia54°18′12,5″N 25°23′49,9″E/54,303472 25,397194

Parafia św. Piotra Apostoła w Solecznikach – rzymskokatolicka parafia znajdująca się w Solecznikach, w archidiecezji wileńskiej w dekanacie Soleczniki.

Kościoły i kaplice na terenie parafii:

Msze święte odprawiane są w języku polskim, z wyjątkiem jednej mszy niedzielnej w kościele parafialnym sprawowanej po litewsku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parafia w Solecznikach powstała wkrótce po chrzcie Litwie na podstawie aktu Władysława Jagiełły i Skirgiełły. Wówczas powstał pierwszy kościół.

W 1827 parafia liczyła zaledwie 1717 wiernych. Odnotowano również, że chłopi używają języka litewskiego, ale znają także polski. Na początku XX w. już wszyscy mieszkańcy parafii rozmawiali w języku polskim i w tym języku odprawiano nabożeństwa.

Dotkliwe straty dla parafii przyniosła II wojna światowa. W 1943 litewska Sauguma aresztowała proboszcza ks. Antoniego Udalskiego, który następnie został rozstrzelany przez Niemców za pomoc Żydom. 8 lipca 1944 spaleniu uległ znajdujący się w centrum miejscowości zabytkowy drewniany kościół.

W czasach komunizmu parafia funkcjonowała, jednak była poddawana prześladowaniom. Po wojnie rozpoczęto budowę nowego kościoła. W 1947, dwa lata po jej rozpoczęciu, władze sowieckie rozebrały niedokończoną świątynię. Postanowiono wówczas rozbudować kaplicę cmentarną, stawiając za zgodą władz najpierw płócienny namiot, a następnie drewniane ściany i dach. W 1978 otrzymano pozwolenie na przebudowę kaplicy. Powstał wówczas obecny kościół, poświęcony w 1986.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]