Partia Niepodległości (Maroko)
Państwo | |
---|---|
Skrót |
PI |
Przewodniczący | |
Data założenia |
10 grudnia 1943 |
Ideologia polityczna | |
Członkostwo międzynarodowe |
Europejska Partia Ludowa, Międzynarodowa Unia Demokratyczna, Międzynarodówka Centrowych Demokratów |
Barwy | |
Obecni posłowie |
81/395
|
Obecni senatorowie |
17/120
|
Strona internetowa |
Partia Niepodległości (arab. حزب الإستقلال, Ḥizb al-Istiqlāl; fr. Parti de l’Istiqlal) – marokańska partia polityczna. Skupia osoby o poglądach konserwatywnych i rojalistycznych. Od 2021 roku jest partią wchodzącą w skład rządu Aziza Achannusza.
W latach 2007–2011 była główną partią rządząca desygnującą premiera. Współtworzyła rząd także w latach 1956–1959, 1977–1984, 1997–2007.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Partia uważana jest za spadkobierczynię Ruchu Narodowego (fr. Mouvement national marocain) oraz Partii Niepodległości Narodowej (1937–1942)[1][2]. Została oficjalnie założona 10 grudnia 1943 roku przez Abbasa El Fassi[1][2]. W 1944 roku Ahmed Balafrej i kilku innych liderów partii zostało aresztowanych przez Francuzów pod zarzutem kolaboracji z nazistami, w wyniku czego wynikły protesty w Rabacie oraz Fez[3]. 11 stycznia tego samego roku został przyjęty statut partii[4]. W 1952 roku doszło do kolejnych aresztowań działaczy partii, w wyniku czego w Rabacie doszło do kolejnych protestów[3]. W 1956 roku, po uzyskaniu przez Maroko niepodległości, była główną partią tworzącą pierwszy postkolonialny rząd[1]. W 1959 roku doszło do rozłamu w partii na prawicowe i lewicowe skrzydło, w wyniku czego powstał Narodowy Związek Sił Ludowych (UNFP)[1].
W 1974 roku Muhammad Boucetta został wybrany sekretarzem generalnym organizacji[4]. W 1977 roku partia ponownie weszła w skład rządu[4]. W wyborach parlamentarnych w 1984 roku uzyskała 24 mandaty w Izbie Reprezentantów, przez co wróciła do opozycji[4]. W maju 1992 roku razem z wraz z Union Socialiste des Forces Populaires (USFP), Parti du Progrès et du Socialisme (PPS) i UNFP utworzył koalicję pod nazwą Blok Demokratyczny[4]. W wyborach w 1993 roku zdobyła 43 mandaty w Izbie i 8 mandatów w Zgromadzeniu Radców[4]. Po wyborach pozostała w opozycji[4].
W wyborach parlamentarnych w 1997 roku, mimo otrzymania podobnej liczby głosów, uzyskała jedynie 32 mandaty w Izbie Reprezentantów[4]. Po wyborach parta wzywała do unieważnienia wyborów i nieuznawania wyników, z tego też powodu nie weszła w skład powołanego rządu[4]. Dwa miesiące później, gdy USFP sformował rząd, partia weszła w skład koalicji[4].
W wyborach parlamentarnych w 2002 roku partia uzyskała 48 mandatów[4][5]. Po wyborach dołączyła do rządu z 8 tekami ministerialnymi[4]. W wyborach parlamentarnych 7 września 2007 roku partia zdobyła 52 mandaty z wynikiem 494 256 głosów (10,70%)[6]. 19 września tego samego roku Abbas al-Fasi, lider partii, został mianowany premierem Maroka[7]. W wyborach parlamentarnych w 2011 roku partia uzyskała 60 mandatów w Izbie[8]. Po wyborach nie utworzyła rządu[9]. We wrześniu 2012 roku nowym sekretarzem generalnym partii został Hamid Chabat[10].
W wyborach parlamentarnych w 2016 roku uzyskała 46 mandatów[11]. W październiku 2017 roku sekretarzem generalnym partii został Nizar Baraka[12]. W 2018 roku partia stała się członkiem partnerskim Europejskiej Partii Ludowej[13]. W wyborach parlamentarnych w 2021 roku uzyskała 78 mandatów w Izbie Reprezentantów[14]. Po wyborach utworzyła koalicję z Narodowym Zgromadzeniem Niezależnych i Autentycznością i Nowoczesnością[15].
Program
[edytuj | edytuj kod]Jest partią konserwatywną, monarchistyczną, umiarkowanie islamistyczną i nacjonalistyczną[1][2]. Określa się jako partia trzeciej drogi[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f L’Istiqlal, le parti politique de la «troisième voie» [online], Aujourd'hui le Maroc, 21 sierpnia 2007 [dostęp 2023-03-30] (fr.).
- ↑ a b c Our Campaigns - Political Party - Istiqlal (PI) [online], www.ourcampaigns.com [dostęp 2023-03-30] .
- ↑ a b Trudy Ring , Noelle Watson , Paul Schellinger , Middle East and Africa: International Dictionary of Historic Places, Routledge, 5 marca 2014, s. 607, ISBN 978-1-134-25986-1 [dostęp 2023-04-01] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Istiqlal Party: Morocco [online], www.encyclopedia.com [dostęp 2023-04-01] .
- ↑ IFES Election Guide | Elections: Morocco Chamber of Representatives 2002 [online], www.electionguide.org [dostęp 2023-04-01] .
- ↑ IFES Election Guide | Elections: Morocco Chamber of Representatives 2007 [online], www.electionguide.org [dostęp 2023-04-01] .
- ↑ Asharq Al-awsat , Middle-east Arab News Opinion [online], eng-archive.aawsat.com [dostęp 2023-04-01] (ukr.).
- ↑ IFES Election Guide | Elections: Morocco Chamber of Representatives 2011 [online], www.electionguide.org [dostęp 2023-04-01] .
- ↑ Moroccan king appoints Benkirane as PM [online], thenews.com.pk, 30 listopada 2011 [dostęp 2023-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-30] .
- ↑ Hamid Chabat Elected New Secretary General of the Istiqlal Party [online], moroccoworldnews.com [dostęp 2023-04-01] (ang.).
- ↑ The 2016 parliamentary elections in Morocco: context and interpretations [online], Elcano Royal Institute [dostęp 2023-04-01] (ang.).
- ↑ Nizar Baraka Elected Secretary-General of Istiqlal Party [online], Maroc.ma, 9 października 2017 [dostęp 2023-04-01] (ang.).
- ↑ EPP - European People's Party [online], EPP - European People's Party [dostęp 2023-04-01] (ang.).
- ↑ 2021 Legislative Elections: RNI Leads Ahead of PAM and Istiqlal Party (Provisional Results) [online], www.mapnews.ma [dostęp 2023-04-01] .
- ↑ Morocco’s premier Akhannouch announces coalition agreement [online], www.aljazeera.com [dostęp 2023-03-12] (ang.).