Patrolowce projektu SKS-40
_(9778739546).jpg) „Kaper-2” w Kołobrzegu (2013) | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1991–1992 |
| Zbudowane okręty |
2 |
| Okręty w służbie |
2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 414 ton |
| Długość |
42,6 m |
| Szerokość |
7,7 m (8,37 m z odbojnicami) |
| Zanurzenie |
2,95 m |
| Napęd |
dwa silniki napędzające dwie śruby napędowe |
| Prędkość |
maksymalna: 17,6 węzłów |
| Zasięg |
2800 Mm na jednym silniku |
| Załoga |
14 osób |
Patrolowce projektu SKS-40 – seria dwóch polskich jednostek patrolowych zbudowanych w latach 1990–1992 w Stoczni Wisła w Gdańsku, pierwotnie dla urzędów morskich, przekazanych następnie Straży Granicznej (SG). Jednostki przeznaczone są do patrolowania i ochrony morskiej granicy państwa, ochrony zewnętrznych granic Unii Europejskiej oraz usuwania zanieczyszczeń z powierzchni wody.
Zamówienie i budowa[edytuj | edytuj kod]
Pierwszą jednostkę z serii – „Kaper-1” o numerze budowy SKS-40/1 zwodowano 8 czerwca 1990 roku, zaś 21 stycznia 1991 roku na patrolowcu podniesiono banderę Urzędu Morskiego w Gdyni. W lipcu 1991 roku zwodowano drugą jednostkę „Kaper-2” o numerze budowy SKS-40/2[1].
1 sierpnia 1991 roku wraz z powstaniem Morskiego Oddziału Straży Granicznej (MOSG) podjęto decyzje by przekazać obie jednostki do nowo utworzonej formacji. „Kaper-1” wszedł w skład Kaszubskiego Dywizjonu Straży Granicznej w Gdańsku-Westerplatte 23 października 1991 roku, otrzymując numer burtowy SG-311. „Kaper-2” przyjęty został do Straży Granicznej 3 kwietnia 1992 roku, otrzymując numer burtowy SG-312[1]. Wcielono go do ówczesnego Bałtyckiego Dywizjonu Straży Granicznej w Kołobrzegu[1], obecnie znajduje się w siłach Pomorskiego Dywizjonu Straży Granicznej w Świnoujściu[2]. Są to największe jednostki pływające Straży Granicznej[3].
| Numer burtowy |
Nazwa | Wodowanie | Wejście do służby |
Los jednostki |
|---|---|---|---|---|
| SG-311 | Kaper-1 | 8 czerwca 1990 | 23 października 1991 | w służbie |
| SG-312 | Kaper-2 | lipiec 1991 | 3 kwietnia 1992 | w służbie |
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Opis ogólny[edytuj | edytuj kod]
Patrolowce projektu SKS-40 to jednostki wybudowane w klasycznym układzie kadłuba o wyporności pełnej 414 ton[4]. Jednostki mają długość całkowitą 42,6 m, zaś długość między pionami wynosi 38,76 m. Szerokość konstrukcyjna kadłuba wynosi 7,7 m, natomiast szerokość całkowita kadłuba to 8,37 m (wraz z odbojnicami)[4]. Zanurzenie konstrukcyjne wynosi 2,8 m, zaś pełne 2,95 m[4]. Napęd stanowią dwa silniki napędzające dwie śruby napędowe[5], które pozwalają osiągnąć prędkość maksymalną 17,6 węzła[4]. Zasięg wynosi odpowiednio 2800 mil morskich na jednym silniku i 1200 mil morskich na dwóch. Załogę stanowi 14 osób[4].
Modernizacja[edytuj | edytuj kod]
Przez większość służby patrolowce nie przechodziły głębokich modernizacji. Pewne zmiany dotyczyły instalacji nowego systemu łączności oraz nawigacji w celu zintegrowania obu jednostek z systemem ZSRN – Zautomatyzowanego Systemu Radarowego Straży Granicznej[1]. SG starała się w latach 2007–2009 o pozyskanie dwóch fabrycznie nowych jednostek patrolowych o większych możliwościach niż używane jednostki SKS-40, jednak plan ten nie został zrealizowany. Poszukiwania następcy patrolowców proj. SKS-40 wynikało z nałożenia większego zakresu obowiązków na MOSG, w tym zwalczania zanieczyszczeń na morzu i patrolowania granic morskich Rzeczypospolitej Polskiej. Finalnie po fiasku planów zakupu nowych jednostek, zdecydowano się na głęboką modernizację patrolowców SKS-40 w taki sposób, aby były zdolne do realizacji tych zadań[6].
W wyniku prac modernizacyjnych prowadzonych w latach 2014–2015 „Kaper-1”, a w 2016 roku „Kaper-2” zaopatrzone zostały w specjalistyczne wyposażenie, przeznaczone do usuwania zanieczyszczeń z powierzchni wody. Składa się na nie: zapora przeciwrozlewowa, zestaw do zbierania zanieczyszczeń ropopochodnych oraz zbiorniki do ich przechowywania w ładowni. Na rufie jednostek zamontowano żurawie hydrauliczne, przeznaczona do obsługi łodzi motorowej oraz instalacji do usuwania zanieczyszczeń[7][8]. Dodatkowo przebudowano wówczas sterówki i pomieszczenia załogi, zmodernizowano systemy nawigacji, przeciwpożarowe oraz urządzenia siłowni[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Gurgurewicz 2016 ↓, s. 22.
- ↑ Pełnomorski patrolowiec dla MOSG [online], MILMAG, 5 sierpnia 2019 [dostęp 2021-04-25] (pol.).
- ↑ Kaper-1 po modernizacji [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM [dostęp 2021-04-25] (pol.).
- ↑ a b c d e Gurgurewicz 2016 ↓, s. 27.
- ↑ Remont dokowy jednostki pływającej SG-311 (KAPER 1) [online], www.facebook.com [dostęp 2021-04-25].
- ↑ Gurgurewicz 2016 ↓, s. 22–24.
- ↑ Gurgurewicz 2016 ↓, s. 23.
- ↑ Gurgurewicz 2016 ↓, s. 24–26.
- ↑ SG-312 Kaper 2 zmodernizowany – Magnum-x [online], www.magnum-x.pl [dostęp 2021-04-25].