Petro Fedoryszyn
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, redaktor, pedagog, działacz sportowy |
| Narodowość | |
Petro Stepanowycz Fedoryszyn (ukr. Петро Степанович Федоришин, ur. 20 lipca 1949 w Białej obok Czortkowa) – ukraiński dziennikarz, redaktor, pedagog, działacz sportowy. Zasłużony dziennikarz Ukrainy (2004). Członek Narodowego Związku Pisarzy Ukrainy (2015). Kandydat nauk filologicznych (1996), docent (2004). Mistrz sportu ZSRR w sambo (1976), zdobywca czarnego pasa w karate (1990)[1]. Laureat Tarnopolskiej Nagrody Obwodowej im. Jarosława Stećki (2013)[2]. Honorowy Obywatel Czortkówa (2022)[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Lwowskiego (1976). Od tego czasu pracuje w redakcji tarnopolskiej obwodowej gazety „Wilne żyttia” (obecnie „Wilne żyttia plus”): korespondent, kierownik działu, zastępca redaktora, od 1990 redaktor naczelny. Jednocześnie wykłada literaturę zagraniczną i umiejętności dziennikarskie na Narodowym Uniwersytecie Pedagogicznym im. Wołodymyra Hnatiuka w Tarnopolu, w 2005 współzałożyciel[1], a w latach 2005–2009 kierownik katedry dziennikarstwa na tej uczelni[4].
Rezydent Tarnopolskiej Obwodowej Organizacji Wschodnich Sztuk Walki (od 1994). Trener karate klubu sportowego „Spartak” Towarzystwa Sportowego „Ukraina”. Przygotował czterech Mistrzów sportu Ukrainy międzynarodowej klasy w karate, ośmiu Mistrzów sportu Ukrainy w karate i kickboxingu, mistrza Europy O. Łelucha (1996)[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Autor wielu książek, materiałów dydaktycznych i artykułów literacko-krytycznych, esejów w zbiorach, prasie regionalnej i ogólnoukraińskiej. Autor książek:
- Karate-Do dla wszystkich (1989, 1991)[1],
- Echo wieków (1997)[1],
- Prasa i państwowość ukraińska (1998)[1],
- I wielcy mieli pieniądze (1999)[1],
- Słownik ukraińskich imion pochodzenia biblijnego (2001)[1],
- W wodach Seretu (2012)[5],
- Ciężki kożuch, ale swój (2015)[6],
- Światło i cienie zamków czortkowskich (2019)[7],
- Tajemnice skarbów Sadowskich (2021)[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Федоришин Петро Степанович, [w:] Bohdan Melnyczuk, Тернопільський енциклопедичний словник, Видавничо-поліграфічний комбінат «Збруч», 2008, s. 509, ISBN 978-966-528-279-2 [dostęp 2022-05-28] (ukr.).
- ↑ Розпорядження голови Тернопільської обласної державної адміністрації та обласної ради від 31.12.2013 року № 666-од/253 «Про присудження обласних премій в галузі культури за підсумками 2012 року».
- ↑ Л. Габруський, «Із 500-річчям, Чорткове!»: древнє місто вітали глави Церков, спікер парламенту і воїни з передової // Чортків.City, 5.9.2022.
- ↑ Федоришин Петро Степанович [online], Тернопільський національний педагогічний університет ім. В. Гнатюка [dostęp 2022-05-28] (ukr.).
- ↑ У водовертях Серету // Федоришин П. С., Тернопіль: ТзОВ «Терно-граф», 2012, 1120 s., іл.
- ↑ Важкий кожух, але свій // Федоришин П. С., Тернопіль: ТзОВ «Терно-граф», 2015, 832 s., іл.
- ↑ Новий герб, замки, костел та євреї: представили книгу про справжню історію Чорткова (фото) // Терен, 8.6.2019.
- ↑ Любомир Габруський, Довгождана подія для Чорткова: другий том книги Петра Федоришина про наше місто побачив світ / Любомир Габруський // Чортків.City, 21.5.2021.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Biografia na stronie Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Wołodymyra Hnatiuka w Tarnopolu (ukr.) [dostęp 2022-05-28]