Piaszczyk opalony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piaszczyk opalony
Ammospermophilus nelsoni[1]
Merriam, 1893
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

wiewiórkokształtne

Rodzina

wiewiórkowate

Podrodzina

afrowiórki

Plemię

świstaki

Rodzaj

piaszczyk

Gatunek

piaszczyk opalony

Synonimy
  • A. amplus Taylor, 1916[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Piaszczyk opalony[4] (Ammospermophilus nelsoni) – endemiczny gatunek świstaka zamieszkującego w południowej części doliny San Joaquin w amerykańskim stanie Kalifornia[2][5]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek zagrożony (EN – endangered)[3].

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Po ciąży trwającej 26 dni samica rodzi 6–12 (średnio dziewięć) młodych. Sezon lęgowy zbiega się ze zwiększoną dostępnością roślinności zielonej, która stanowi podstawę diety. Poród następuje w marcu. Młode po raz pierwszy opuszczają norę około pierwszego tygodnia kwietnia. Przeciętny okres życia tych zwierząt to jeden rok, choć mogą osiągać wiek 5 lat. W okresie upałów wykazuje aktywność rano i późnym popołudniem. W okresach gdy temperatura powietrza jest niższa niż 10°C piaszczyk woli pozostać pod ziemią[3].

Zasięg geograficzny[edytuj | edytuj kod]

Gryzoń zamieszkuje endemicznie tereny w południowej części doliny San Joaquin w amerykańskim stanie Kalifornia[2].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Piaszczyk opalony jest wszystkożerny, ale podstawę diety (szczególnie w okresie wzmożonej wegetacji roślin – od grudnia do kwietnia) stanowi roślinność zielona, trawy i ich nasiona oraz owady. W porze suchej piaszczyk żywi się owadami. Do głównych drapieżników polujących na piaszczyki należą łasicowate[3].

Siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Piaszczyk opalony zasiedla suche, płaskie lub pagórkowate tereny o nachyleniu nie większym niż 10–14°. Lubi gleby aluwialne, gliniaste, piaszczyste lub żwirowe. Zwierzęta zamieszkują tereny porośnięte trawą lub niewielkimi krzewami. Połowa siedlisk jest statystycznie zajmowane przez mniej niż jedno zwierzę na hektar, a 15% siedlisk zasiedla przeciętnie 3–10 zwierząt na hektar[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ammospermophilus nelsoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Ammospermophilus nelsoni. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 14 listopada 2019]
  3. a b c d e Ammospermophilus nelsoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  5. Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).