Pierwszy rząd Fouada Siniory

Pierwszy rząd Fouada Siniory – rząd Republiki Libańskiej, istniejący od 19 lipca 2005 do 11 lipca 2008.

Powstanie[edytuj | edytuj kod]

W maju i czerwcu 2005 roku odbyły się wyborach parlamentarnych, które były uwieńczeniem cedrowej rewolucji. Zwyciężył w nich tzw. Sojusz 14 Marca, antysyryjska koalicja, zdobywając 72 ze 128 mandatów, po czym premierem został mianowany Fouad Siniora ze Strumienia Przyszłości. Nowy rząd powstał 19 lipca 2005 r., po 18 dnia negocjacji^[1]. Gabinet liczył 24 ministrów, w tym 3 przedstawicieli prezydenta i 5 z Sojuszu 8 Marca, resztę stanowiły osoby związane z Sojuszem 14 Marca.

Kryzys rządowy[edytuj | edytuj kod]

Osobny artykuł: Zabójstwa polityczne w Libanie.

W 2005 roku doszło do serii niewyjaśnionych morderstw znanych antysyryjskich polityków i intelektualistów: Samira Kassira, George’a Hawiego oraz Gebrana Tueniego. Natomiast w listopadzie 2006 roku zastrzelono Pierre’a Amina Dżemajela^[2], ministra przemysłu. W następnych trzech latach w zamachach bombowych zginęli antysyryjscy deputowani Walid Eido i Antoine Ghanem oraz druzyjski polityk Saleh al-Aridi.

Osobny artykuł: II wojna libańska.

W lipcu 2006 roku Hezbollah sprowokował interwencję zbrojną Izraela. Doszło wówczas do miesięcznej wojny, która spowodował ogromne zniszczenia infrastruktury Libanu oraz śmierć prawie 2 tys. Libańczyków.

Osobny artykuł: Konflikt w Libanie (2008).

1 grudnia 2006 roku kilkaset tysięcy osób wzięło udział w Bejrucie w zorganizowanej przez Hezbollah i Wolny Ruch Patriotyczny demonstracji przeciw rządowi Siniory^[3], a w styczniu 2007 roku opozycja przeprowadził dużą akcję strajkową w wielu miastach libańskich, podczas której w starciach z siłami bezpieczeństwa zginęły 3 osoby, a ponad 130 zostało rannych^[4]. 11 listopada 2006 roku gabinet jedności narodowej opuścili ministrowie opozycji^[5].

Sytuacja pogorszyła się w listopadzie 2007 r., gdy dobiegła końca kadencja prosyryjskiego prezydenta Emila Lahuda, a liczne próby wyłonienia głowy państwa przez Zgromadzenie Narodowe kończyły się fiaskiem. 7 maja 2008 roku wybuchły najkrwawsze starcia w Libanie od zakończenia wojny domowej. Powodem konfliktu była decyzja rządu o likwidacji sieci telekomunikacyjnej Hezbollahu i pozbawieniu stanowiska powiązanego z tą partią szefa bezpieczeństwa portu lotniczego w Bejrucie. W ciągu kilku dni bojówki Hezbollahu pokonały zwolenników rządu i służby bezpieczeństwa, wymuszając odwołanie wcześniejszych decyzji. Bilans ofiar walk ulicznych wyniósł ponad 80 zabitych.

21 maja 2008 roku skonfliktowane frakcje libańskie osiągnęły porozumienie dotyczące zakończenia przewlekłego kryzysu politycznego poprzez utworzenie rządu jedności narodowej i wybór Michela Sulaimana na prezydenta^[6].

Skład[edytuj | edytuj kod]

Stanowisko	Imię i nazwisko	Wyznanie	Powiązania
Premier	Fouad Siniora	Sunnita	Strumień Przyszłości
Min. spraw wewnętrznych	Hassan Sabeh	Sunnita	Strumień Przyszłości
Minister młodzieży i sportu	Ahmad Fatfat	Sunnita	Strumień Przyszłości
Minister edukacji	Chalid Kabbani	Sunnita	Strumień Przyszłości
Min. robót publicznych i transportu	Mohammad Safadi	Sunnita	Blok Trypolijski
Min. zdrowia	Mohammad Dżawad Chalife (rezygnacja 11.11.2006 r.)	Szyita	Amal
Min. rolnictwa	Talal Sahili (rezygnacja 11.11.2006 r.)	Szyita	Amal
Min. spraw zagranicznych	Fawzi Salloukh (rezygnacja 11.11.2006 r.)	Szyita	Hezbollah
Min. pracy	Trad Hamadeh (rezygnacja 11.11.2006 r.)	Szyita	Hezbollah
Min. energii i wody	Mohammed Fneisz (rezygnacja 11.11.2006 r.)	Szyita	Hezbollah
Min. informacji	Ghazi al-Aridi	Druz	Socjalistyczna Partia Postępu
Min. telekomunikacji	Marwan Hamadeh	Druz	Socjalistyczna Partia Postępu
Min. sprawiedliwości	Charles Rizk	Katolik-Maronita	prezydent
Min. finansów	Jihad Azour	Katolik-Maronita	Strumień Przyszłości
Min. przemysłu	Pierre Amin Dżemajel (zastrzelony 21.11.2006 r.)	Katolik-Maronita	Kataeb
Min. spraw socjalnych	Najla Moawad	Katolik-Maronita	Zgromadzenie Kurnet Szehwan
Min. turystyki	Joseph Sarkis	Katolik-Maronita	Siły Libańskie
Wicepremier i min. obrony	Elias Murr	Prawosławny	prezydent
Min. środowiska	Jakub Sarraf (rezygnacja 11.11.2006 r.)	Prawosławny	prezydent
Min kultury	Tarek Mitri	Prawosławny	niezależny, Sojusz 14 Marca
Min. ds. uchodźców	Nehme Tohme	Katolik-Melchita	Socjalistyczna Partia Postępu
Sekretarz stanu	Michel Faraon	Katolik-Melchita	niezależny, Sojusz 14 Marca
Sekretarz stanu ds. reformy administracji	Jean Ogassapian	Prawosławny Ormianin	Strumień Przyszłości
Min. ekonomii i handlu	Sami Haddad	Protestant	niezależny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Fouad Siniora's government off to a start. asianews.it, 20 lipca 2005. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Chrześcijański minister zginął w zamachu. info.wiara.pl, 21 listopada 2006. [dostęp 2011-08-08]. (pol.).
↑ Huge Beirut rally demands prime minister quit. CNN.com, 1 grudnia 2006. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Protests paralyse Lebanon, 3 killed, 133 hurt. Daily Mail, 23 stycznia 2007. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Hezbollah protests threatened as Lebanese ministers quit. CNN.com, 11 listopada 2007. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Liban - Kryzys wewnętrzny. stosunkimiedzynarodowe.info, 21 stycznia 2011. [dostęp 2011-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 grudnia 2010)]. (pol.).

[1] Fouad Siniora's government off to a start. asianews.it, 20 lipca 2005. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[2] Chrześcijański minister zginął w zamachu. info.wiara.pl, 21 listopada 2006. [dostęp 2011-08-08]. (pol.).

[3] Huge Beirut rally demands prime minister quit. CNN.com, 1 grudnia 2006. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[4] Protests paralyse Lebanon, 3 killed, 133 hurt. Daily Mail, 23 stycznia 2007. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[5] Hezbollah protests threatened as Lebanese ministers quit. CNN.com, 11 listopada 2007. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[6] Liban - Kryzys wewnętrzny. stosunkimiedzynarodowe.info, 21 stycznia 2011. [dostęp 2011-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 grudnia 2010)]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Po uzyskaniu niepodległości	I rząd Rijada as-Sulha (1943–1944) II rząd Rijada as-Sulha (1944–1945) Rząd Abdula Hamida Karamiego (1945) II rząd Samiego as-Sulha (1945–1946) Rząd Saadiego Mounli (1946) III rząd Rijada as-Sulha (1946–1947) IV rząd Rijada as-Sulha (1947–1948) V rząd Rijada as-Sulha (1948–1949) VI rząd Rijada as-Sulha (1949–1951) I rząd Hussajna Oueiniego (1951) III rząd Abdallaha al-Jafiego (1951–1952) III Samiego as-Sulha (1952) Rząd Nazema Akkariego (1952) I rząd Saëba Salama (1952) Rząd Fuada Szihaba (wojskowy, 1952) II rząd Chalida Szihaba (1952–1953) II rząd Saëba Salama (1953) IV rząd Abdallaha al-Jafiego (1953–1954) V rząd Abdallaha al-Jafiego (1954) IV rząd Samiego as-Sulha (1954–1955) V rząd Samiego as-Sulha (1955) I rząd Raszida Karamiego (1955–1956) VI rząd Abdallaha al-Jafiego (1956) VII rząd Abdallaha al-Jafiego (1956) VI rząd Samiego as-Sulha (1956–1957) VII rząd Samiego as-Sulha (1957–1958) VIII rząd Samiego as-Sulha (1958) II rząd Raszida Karamiego (1958–1960) III rząd Raszida Karamiego (1960) II rząd Ahmada Daouka (1960) III rząd Saëba Salama (1960–1961) IV rząd Saëba Salama (1961) IV rząd Raszida Karamiego (1961–1964) II rząd Hussajna Oueiniego (1964) III rząd Hussajna Oueiniego (1964) IV rząd Hussajna Oueiniego (1964–1965) V rząd Raszida Karamiego (1965–1966) VIII rząd Abdallaha al-Jafiego (1966) VI rząd Raszida Karamiego (1966–1968) IX rząd Abdallaha al-Jafiego (1968) X rząd Abdallaha al-Jafiego (1968–1969) XI rząd Abdallaha al-Jafiego (1969) VII rząd Raszida Karamiego (1969–1970) VIII rząd Raszida Karamiego (1970) V rząd Saëba Salama (1970–1972) VI rząd Saëba Salama (1972–1973) Rząd Amin al-Hafiza (1973) Rząd Taki ad-Dina as-Sulha (1973–1974) I rząd Raszida as-Sulha (1974–1975) Rząd Nura ad-Dina Rifaïa (1975)
Podczas wojny domowej	IX rząd Raszida Karamiego (1975–1976) I rząd Salima al-Hussa (1976–1979) II rząd Salima al-Hussa (1979–1980) I rząd Szafika Wazzana (1980–1982) II rząd Szafika Wazzana (1982–1984) X rząd Raszida Karamiego (1984–1987) III rząd Salima al-Hussa (1987–1990) Rząd Michela Aouna – (wojskowy, 1988–1990) III rząd Salima al-Hussa (1989–1990)
Po porozumieniu z Taif	I rząd Umara Karamiego (1990–1992) II rząd Raszida as-Sulha (1992) I rząd Rafika al-Haririego (1992–1995) II rząd Rafika al-Haririego (1995–1996) III rząd Rafika al-Haririego (1996–1999) IV rząd Salima al-Hussa (1998–2000) IV rząd Rafika al-Haririego (2000–2003) V rząd Rafika al-Haririego (2003–2004) II rząd Umara Karamiego (2004–2005)
Po cedrowej rewolucji	I rząd Nażiba Mikatiego (2005) I rząd Fouada Siniory (2005–2008) II rząd Fouada Siniory (2008–2009) I rząd Sada al-Haririego (2009–2011) II rząd Nażiba Mikatiego (2011–2014) Rząd Tammama Salama (2014–2016) II rząd Sada al-Haririego (2016–2019) III rząd Sada al-Haririego (2019–2020) Rząd Hassana Dijaba (2020–2021) III rząd Nażiba Mikatiego (od 2021)