Pingwin krótkoczuby
| Eudyptes chrysolophus schlegeli[1][2][3] | |||
| Finsch, 1876 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek | |||
| Podgatunek |
pingwin krótkoczuby | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
.png)
| |||
Pingwin krótkoczuby, skocz krótkoczuby (Eudyptes chrysolophus schlegeli) – podgatunek pingwina złotoczubego, ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae). Występuje na subantarktycznej wyspie Macquarie i sąsiednich wysepkach[5].
- Taksonomia
- Takson o niepewnej pozycji taksonomicznej, czasami wyodrębniany do rangi gatunku[6][7][8]. Naukowa nazwa upamiętnia niemieckiego zoologa Hermanna Schlegla.
- Morfologia
- Ma około 70 cm wysokości i waży 3–8,1 kg[5]. Obie płcie są do siebie podobne, ale samce są większe[9].
- Rozród
- Ptaki te zakładają gniazda na plażach lub skałach pokrytych roślinnością. Samica składa 2 jaja, ale pierwsze jajo jest często wyrzucane z gniazda; drugie jajo jest zazwyczaj o 60% większe od pierwszego[9]. Inkubacja trwa 32–37 dni, a zajmują się nią na przemian oboje rodzice, zmieniając się co 12–14 dni[9]. Młode jest w pełni opierzone po 65 dniach od wyklucia[9].
- Pożywienie
- Żywią się krylem, rybami i kałamarnicami.
- Status
- IUCN od 2022 roku uznaje pingwina krótkoczubego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 2015 roku klasyfikowany był jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened), od 2000 roku – jako gatunek narażony (VU, Vulnerable), a od 1988 roku jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność światowej populacji szacuje się na 1,5 miliona dorosłych osobników. Trend liczebności jest nieznany[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Spheniscidae Bonaparte, 1831 - pingwiny - Penguins (wersja: 2020-11-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. [dostęp 2021-09-19].
- ↑ E. C. Dickinson (Editor), J. V. Remsen Jr.: The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World. Cz. 1: Non-passerines. Eastbourne: Aves Press, 2013. ISBN 978-0-9568611-0-8. (ang.).
- ↑ Eudyptes schlegeli, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2014-02-22] (ang.).
- ↑ a b BirdLife International, Eudyptes schlegeli, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] [dostęp 2021-09-19] (ang.).
- ↑ a b Martínez, I., Christie, D.A., Jutglar, F. & Sharpe, C.J.: Royal Penguin (Eudyptes schlegeli). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-03-13].
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Kagu, sunbittern, tropicbirds, loons, penguins, petrels. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-13]. (ang.).
- ↑ Isabel Martínez: Family Spheniscidae (Penguins). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992, s. 157. ISBN 84-87334-10-5. (ang.).
- ↑ John H. Boyd III: Spheniscidae: Penguins Bonaparte, 1831. [w:] Aves—A Taxonomy in Flux: Version 3.06 [on-line]. John Boyd's Home Page. [dostęp 2020-03-13]. (ang.).
- ↑ a b c d N. Bouglouan: Royal penguin. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-19]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).