Piotr Prusow

Piotr Prusow
	; Piotr Prusow w 2013
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1942 ; Zubki, rejon łozieński, obwód witebski, Białoruska SRR
Data i miejsce śmierci	19 marca 2017 ; Togliatti, Rosja
Zawód, zajęcie	konstruktor samochodowy
	Odznaczenia

Piotr Michajłowicz Prusow, ros. Пётр Михайлович Прусов, biał. Пётр Міхайлавіч Прусаў (ur. 6 stycznia 1942 roku w wiosce Zubki, rejon łozieński, obwód witebski, zm. 19 marca 2017w Togliatti) – białoruski konstruktor samochodowy, główny konstruktor AwtoWAZ (1998–2003), doktor nauk technicznych. Zasłużony konstruktor Federacji Rosyjskiej (1995), zasłużony inżynier-mechanik Rosyjskiej FSRR (1984).

Życiorys

Był piątym i ostatnim dzieckiem w rodzinie. Jego ojciec, Michaił Władimirowicz Prusow, był brygadierem kołchozu, uczestnikiem trzech wojen i kawalerem Orderu Czerwonej Gwiazdy. Matka, Olga Emiljanowna Prusowa (z domu Łakisoła), była robotnicą kołchozu, uhonorowaną Orderem „Znak Honoru” oraz dwoma brązowymi medalami Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR.

Edukacja

W 1962 roku Piotr Prusow ukończył horodockie Technikum Mechanizacji Rolnictwa (rejon horodecki, obwód witebski). Równocześnie w 1961 roku rozpoczął studia w horygorieckiej Akademii Rolniczej, którą musiał porzucić po pierwszym roku.

Przez krótki czas pracował jako inżynier mechanizacji w kołchozie im. Kalinina w Kolyszanach (rejon łozieński). W jesieni 1962 roku został powołany na obowiązkową służbę wojskową do Armii Radzieckiej. W 1963 roku przebywał w składzie ograniczonego kontyngentu specjalistów radzieckich w Algierii, gdzie brał udział w rozminowywaniu granicy algiersko-marokańskiej i algiersko-tunezyjskiej. Tam odniósł ciężkie rany.

W 1970 roku ukończył Zaporoski Instytut Budowy Maszyn im. W. Ja. Czubarja, uzyskując dyplom inżyniera-mechanika o specjalizacji „Samochody i ciągniki”. Od 1967 roku pracował dorywczo w zakładzie Komunar (ZAZ).

AwtoWAZ

Po ukończeniu instytutu z wyróżnieniem został przydzielony do pracy w Wołżańskiej Fabryce Samochodów. W latach 1970–1975 pracował jako inżynier-konstruktor w dziale projektowania podwozia, pod kierownictwem głównego konstruktora fabryki.

W kwietniu 1972 roku został mianowany głównym konstruktorem projektu WAZ-2121 (Łada Niva)^[1].

W latach 1975–1978 pełnił funkcję kierownika biura konstrukcyjnego do projektowania perspektywicznych samochodów pod kierownictwem głównego konstruktora w Wołżańskiej Fabryce Samochodów. W 1977 roku obronił pracę doktorską dotyczącą Cech transmisji samochodów z napędem na cztery koła.

W latach 1978–1983 pracował jako kierownik działu układu ogólnego pod kierownictwem głównego konstruktora w Wołżańskiej Fabryce Samochodów. W latach 1983–1988 pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora i zastępcy kierownika działu w Wołżańskiej Fabryce Samochodów.

W 1986 roku obronił pracę doktorską dotyczącą Typów samochodów osobowych w Związku Radzieckim zdobywając tytuł doktora nauk.

W latach 1988–1998 pracował jako kierownik działu projektowania samochodów w Kompleksie Konstrukcyjno-Doświadczalnym Naukowo-Technicznego Centrum i zastępca głównego konstruktora w Zjednoczeniu Produkcyjnym „AwtoWAZ”. W latach 1998–2003 pełnił funkcję głównego konstruktora w Departamencie Rozwoju OAO „AwtoWAZ”.

W 2003 roku przeszedł na emeryturę.

Od 2007 roku był wiodącym inżynierem w dziale homologacji w dziale projektowania i monitorowania stanu pojazdu w Dyrekcji Inżynieryjnej OAO „AwtoWAZ”.

Nagrody i tytuły

uhonorowany Orderem „Znak Honoru” (1976), medalami Za oswojenie dziewiczych ziem (1959), Za pracowniczą dzielność (1986) i Za zasługi przed Republiką Czeczeńską (2012), a także złotą (1984) i srebrnymi medalami Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (1977, 1988, 1991)
Zasłużony Inżynier Budowy Maszyn RFSRR (1984)
Zasłużonego Konstruktora Federacji Rosyjskiej (1995)
honorowy obywatel miasta Togliatti (2012)
honorowy obywatel obwodu samarskiego (2016)

Przypisy

↑ «Отец» лучшего российского внедорожника [online], web.archive.org, 22 marca 2013 [dostęp 2023-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-22] .

Bibliografia

Stukanova D. N. Piotr Prusov / red.-sost. A. E. Stiepanow. - Togliatti: OAO "AVTOVAZ", 2011. - 192 s. - (Twórcy AvtoVAZa nr 6)

Linki zewnętrzne

[1] «Отец» лучшего российского внедорожника [online], web.archive.org, 22 marca 2013 [dostęp 2023-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-22] .

[1]