Pithovirus sibericum
Pithovirus sibericum – gatunek gigantycznego wirusa o rozmiarach 1,5×0,5 µm, który infekuje ameby[1][2][3]. Jest to dwuniciowy wirus DNA. Został odkryty w 2014 r. w 30 000-letnim rdzeniu lodowym, zebranym z wiecznej zmarzliny na Syberii w Rosji.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Nazwa „Pithovirus” jest odniesieniem do dużych pojemników do przechowywania w starożytnej Grecji, znanej jako pithoi. Pithovirus sibericum ma długość około 1,5 µm (1500 nm) i 0,5 µm (500 nm), co czyni go największym odkrytym wirusem. Jest o 50% większy niż największe znane wcześniej pandorawirusy[1][4] i jest większy niż Ostreococcus, najmniejsza komórka eukariotyczna (choć jego genom o długości ok. 600 tys. zasad jest znacznie mniejszy niż genom pandorawirusów, zawierający do 2,8 mln zasad)[1][5]. Pithovirus ma grubą, owalną ścianę z otworem na jednym końcu. Wewnętrznie jego struktura przypomina plaster miodu.
Genom P. sibericum zawiera 467 różnych genów. Jest to więcej niż u typowego wirusa, ale o wiele mniej niż 2556 domniemanych sekwencji kodujących białko znalezionych w pandorawirusach. Tak więc jego genom jest znacznie mniej gęsto upakowany niż w jakimkolwiek innym znanym wirusie. Dwie trzecie jego białek różnią się od innych wirusów. Pomimo fizycznego podobieństwa do pandorawirusa, sekwencja genomu Pithovirusa wykazuje słaby związek z tym wirusem, a bardziej przypomina przedstawicieli rodzin Marseilleviridae, Megaviridae i Iridoviridae[6].
Replikacja[edytuj | edytuj kod]
Genom Pithovirusa to dwuniciowy DNA o długości około 610 tys. par zasad, kodujący około 467 otwartych ramek odczytu, które kodują 467 różnych białek[7]. Genom koduje wszystkie białka potrzebne do wytworzenia mRNA; białka te są obecne w oczyszczonych wirionach[6]. Pithovirus przechodzi zatem cały cykl replikacji w cytoplazmie gospodarza, a nie bardziej typową metodę przejmowania jądra gospodarza[2][6].
Odkrycie[edytuj | edytuj kod]
Pithovirus sibericum został odkryty w 30 000-letniej próbce wiecznej zmarzliny syberyjskiej przez grupę kierowaną przez Chantal Abergel i Jeana-Michela Claverie z Aix-Marseille University[2]. Wyizolowano go z warstwy położonej 30 metrów pod powierzchnią ziemi, pochodzącej z późnego plejstocenu.[3][6]. Stwierdzono, że próbki zebrane w 2000 r. zawierały ameby. Ameby zaczęły ginąć, a po zbadaniu stwierdzono w nich obecność wirusów o niespotykanych dotąd rozmiarach.
Chociaż wirus jest nieszkodliwy dla ludzi, jego żywotność po zamrożeniu na przestrzeni tysiącleci wzbudziła obawy, że globalne zmiany klimatu i operacje wiercenia tundry mogą doprowadzić do uwolnienia patogennych wirusów[4]. Jednak inni naukowcy uważają, że ten scenariusz nie stanowi realnego zagrożenia[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Matthieu Legendre i inni, Thirty-thousand-year-old distant relative of giant icosahedral DNA viruses with a pandoravirus morphology, „Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America”, 111 (11), 2014, s. 4274–4279, DOI: 10.1073/pnas.1320670111, PMID: 24591590, PMCID: PMC3964051 (ang.).
- ↑ a b c d Ed Yong: Giant virus resurrected from 30,000-year-old ice. Nature, 4 March 2014. [dostęp 2017-11-07]. (ang.).
- ↑ a b Rebecca Morelle: 30,000-year-old giant virus 'comes back to life. BBC, 4 March 2014. [dostęp 2017-11-07]. (ang.).
- ↑ a b Stefan Sirucek: Ancient "Giant Virus" Revived From Siberian Permafrost. National Geographic, 2014-3-3. [dostęp 2017-11-07]. (ang.).
- ↑ Brumfiel Geoff: World's Biggest Virus May Have Ancient Roots. National Public Radio, 18 July 2013. [dostęp 2017-11-07]. (ang.).
- ↑ a b c d Vincent Racaniello, Pithovirus: Bigger than Pandoravirus with a smaller genome [online], Virology blog, 4 marca 2014 [dostęp 2017-11-07] (ang.).
- ↑ Pithovirus sibericum. [w:] Swiss Institute of Bioinformatics (SIB) [on-line]. 2014-03-10. [dostęp 2017-11-07]. (ang.).