Podenco z Ibizy
| ||
 Podenco z Ibizy - suka odmiany gładkowłosej | ||
| Inne nazwy | Podenco Ibicenco, Ibizan Warren Hound | |
| Kraj patronacki | Hiszpania | |
| Kraj pochodzenia | Hiszpania[1] | |
| Wymiary | ||
| Wysokość | 66 - 72 cm (psy), 60 - 67 cm (suki) | |
| Masa | 18 - 22.5 kg | |
| Klasyfikacja | ||
| FCI | Grupa V, Sekcja 7, nr wzorca 89 | |
| AKC | Hound | |
| ANKC | Grupa 4 (Hounds) | |
| CKC | Grupa 2 - Hounds | |
| KC(UK) | Hound | |
| NZKC | Hounds | |
| UKC | Sighthounds and Pariah Dogs | |
| Wzorce rasy | ||
| FCI • AKC • KC(UK) • NZKC • | ||
Podenco z Ibizy – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji pierwotnych ras myśliwskich. Nie podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Przodkami tej rasy były psy faraona dawnego typu. Zachowały się one na Balearach, gdzie brały udział w polowaniach (pojedynczo lub w sforze) na króliki oraz ptactwo.
Starożytni Egipcjanie, Rzymianie i Fenicjanie wykorzystywali psy tej rasy do polowań na małą zwierzynę łowną. Wyostrzony wzrok psów pomagał w zlokalizowaniu królików i innych ofiar niewielkich rozmiarów.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Ciało Podenca z Ibizy pokryte jest sierścią o rudej lub płowej maści. Na klatce piersiowej, czole i łapach występują niekiedy białe łaty. Podenco z Ibizy występuje w dwóch odmianach: gładkowłosej i szorstkowłosej.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Rasę tę charakteryzują stojące uszy, osadzone na linii oczu; długa i lekko wygięta szyja; klatka piersiowa głęboka i płaska; Linia grzbietu opadająca ku silnemu tyłowi; ogon cienki, nisko osadzony; nogi długie i proste.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Pies szybko przywiązuje się do właściciela, ale nie potrzebuje stałego i nadmiernego zainteresowania z jego strony. Niezależny i przyjazny wobec ludzi, wykazuje agresję w stosunku do innych psów. Posiada silny instynkt łowiecki. Zalecane jest wczesne szkolenie w zakresie posłuszeństwa i socjalizacji. Wymaga podejścia konsekwentnego i cierpliwego podczas nauki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 278. ISBN 83-7073-122-8.