Polana Głodówka
 Głodówka i widok na Tatry (fragment) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
1100–1150 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
łąki, zabudowania |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°18′05,18″N 20°06′57,25″E/49,301439 20,115903
| |
Głodówka – polana położona przy drodze wojewódzkiej nr 960 z Bukowiny Tatrzańskiej nad Morskie Oko[1]. Należy do mezoregionu zwanego Pogórzem Spisko-Gubałowskim[2]. Administracyjnie stanowi odrębną miejscowość typu schronisko turystyczne w województwie małopolskim, w powiecie tatrzańskim, w gminie Bukowina Tatrzańska[3].
Polana Głodówka znajduje się na wysokości 1070–1145 m na pochyłym stoku, nieco poniżej kulminacji wzniesienia Cyrhla nad Białką (1158 m). Ma powierzchnię około 6 ha i obecnie jest coraz mniej użytkowana pastersko[4]. Tuż przy drodze znajduje się niewielki parking, a zaraz obok, w jej zakolu, jest drugi, większy. Na parkingach tych często zatrzymują się samochody i autobusy wycieczkowe; turyści podziwiają stąd panoramę Tatr z Głodówki. Polana była słynna z widoków już w początkach turystyki tatrzańskiej w XIX wieku – wówczas nad Morskie Oko również jeżdżono (furmankami) przez Bukowinę Tatrzańską. O panoramie tej Walery Eljasz-Radzikowski w 1874 pisał: Objechałem całe Tatry naokoło i przekonałem się, że znikąd się one wspanialej nie przedstawiają[5].
Nazwa polany pochodzi od nazwiska dawnego jej właściciela (Głód). Pierwszy dokument wymieniający polanę pochodzi z 1676 r., kiedy to król Jan III Sobieski wydał pozwolenie sołtysom miejscowości Groń na wyrobienie tej polany[2]. Obecnie poniżej drogi na polanie znajduje się kilka stylowych zabudowań góralskich; powyżej drogi stoi duży, murowany budynek Ośrodka „Głodówka”, wybudowanego w latach 1938–1939. Nieco na północ od polany Głodówki leży druga polana (Wyżnia Głodówka) z prywatnym schroniskiem turystycznym.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części, „Dziennik Ustaw nr 29, poz. 200, s. 1867”, MAiC, 15 lutego 2013.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-06].
- ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.