Polonek magnezu
| |||||||||
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny |
MgPo | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
233,29 g/mol | ||||||||
| Wygląd |
szare ciało stałe[1] | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Podobne związki | |||||||||
| Inne aniony | |||||||||
| Inne kationy | |||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||
Polonek magnezu, MgPo – nieorganiczny związek chemiczny z grupy polonków, połączenie polonu i magnezu. Formalnie może być uważany za sól nieznanego kwasu polonowodorowego[3]. Razem z innymi polonkami należy do najbardziej chemicznie stabilnych związków polonu[4]. Jak wszystkie związki polonu jest nadzwyczaj toksyczny[5].
Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]
Polonek magnezu można otrzymać poprzez syntezę z pierwiastków składowych – ogrzewanie mieszaniny magnezu i polonu w temperaturze 300-400 °C[1][6].
- Mg + Po → MgPo
Struktura[edytuj | edytuj kod]
Polonek magnezu ma strukturę nikielinu (NiAs)[1][3]. Jako jeden z dwóch polonków (drugim jest polonek rtęci(II) HgPo) nie jest on izomorficzny z odpowiednim siarczkiem, selenkiem i tellurkiem[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c K.W. Bagnall, The Chemistry of Polonium, [w:] H.J. Emeléus, A.G. Sharpe (red.), Advances in inorganic chemistry and radiochemistry. Volume 4, New York: Academic Press, 1962, s. 197–229, DOI: 10.1016/s0065-2792(08)60268-x, ISBN 978-0-12-023604-6, OCLC 277089474 (ang.).
- ↑ a b W.G. Witteman, A.L. Giorgi, D.T. Vier, The Preparation and Identification of Some Intermetallic Compounds of Polonium, „The Journal of Physical Chemistry”, 64 (4), 1960, s. 434–440, DOI: 10.1021/j100833a014 [dostęp 2022-01-04] (ang.).
- ↑ a b Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 766.
- ↑ Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 754.
- ↑ Greenwood i Earnshaw 1997 ↓, s. 759.
- ↑ R. Ripan, I. Chetyanu: Неорганическая химия. Химия металлов. Moskwa: Мир, 1971, s. 561. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Selenium, Tellurium and Polonium, [w:] Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 747–788, DOI: 10.1016/B978-0-7506-3365-9.50022-5, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).