Porwanie Europy (Op. 94)
 Tycjan, Porwanie Europy | |
| Rodzaj |
opéra-minute |
|---|---|
| Muzyka |
Darius Milhaud |
| Libretto |
Henri Hoppenot |
| Liczba aktów |
1 |
| Język oryginału |
francuski |
| Źródło literackie |
mitologia rzymska i grecka |
| Czas trwania |
ok. 9 min |
| Data powstania |
1927 |
| Prapremiera |
17 lipca 1927, Stadthalle, Baden-Baden |
Porwanie Europy (Op. 94) (fr. L'Enlèvement d'Europe) – opéra-minute skomponowana przez Dariusa Milhauda z librettem Henri Hoppenota. Krótka, dziewięciominutowa jednoaktowa forma operowa; jej światowa prapremiera odbyła się 17 lipca 1927 w Stadthalle w Baden-Baden.
Osoby i typ głosu[edytuj | edytuj kod]
- Król Agenor, ojciec Europy, bas
- Pergamon, młodzieniec kochający się w królewnie Europie, baryton
- Jowisz, bóg pod postacią dużego białego byka, tenor
- Europa, królewna fenicka, córka Agenora, ukochana Pergamona i Jowisza, sopran
- Chór Panien Służebnych, sopran, mezzosopran, alt
- Chór Żołnierzy, tenor, baryton, bas
Treść opery[edytuj | edytuj kod]
Jowisz pod postacią dorodnego białego byka uwodzi młodą królewnę Europę. Przeznaczony jej przez ojca, króla Agenora, na małżonka młody Pergamon skarży się więc na swój los. Postanawia jednak działać i – przyłapując dziewczynę ze zwierzęciem – strzela do niego z łuku. Boska moc Jowisza odwraca jednak strzałę tak, że ginie sam nieszczęsny łucznik. Przemienione w zwierzę bóstwo unosi tymczasem na swym grzbiecie królewnę w dal (na Kretę) ku rozpaczy króla[1].
Komentarz[edytuj | edytuj kod]
Utwór został zamówiony u Milhauda przez Paula Hindemitha, organizatora festiwalu w Donaueschingen i Baden-Baden, wraz z jego Hin und zurück oraz dziełami Kurta Weilla i Ernsta Tocha. W tym samym 1927 roku na zlecenie Emila Hertzki Milhaud skomponował jeszcze dwie inne tego typu małe formy operowe. Chociaż bywają one grane oddzielnie, opera ta bywa wystawiana najczęściej wraz z tymi podobnie krótkimi formami Milhauda: Porzuceniem Ariadny (L'abandon d'Ariane), trwającym około 6. minut i Wyzwoleniem Tezeusza (La Délivrance de Thésée), trwającym około 10. minut. Te krótkie dzieła można traktować jako odpowiedź kompozytora na postwagnerowski gigantyzm. Wszystkie one wykraczają jednak daleko poza i ponad formę pewnego muzycznego żartu. Milhaud zadbał bowiem o dopracowanie szczegółów. Zasługujące na uwagę są w szczególności liryczna aria Jowisza z towarzyszeniem fletów i pizzicati instrumentów smyczkowych, czy mająca półparodystyczny charakter aria Europy. Twórcy zadbali także i o to, by jak w prawdziwej greckiej tragedii proporcjonalnie znaczącą rolę odgrywał chór[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 1. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne (PWM), 2008, s. 961-962. ISBN 978-83-224-0901-5.