Próba Trauzla

Próba Trauzla – metoda określania zdolności do wykonania pracy przez materiał wybuchowy, zaproponowana przez austriackiego chemika Isidora Trauzla i przyjęta jako standard w 1903 przez V Międzynarodowy Zjazd Chemii Stosowanej.

Próba polega na zdetonowaniu próbki 10 g testowanego materiału w tzw. bloku Trauzla. Jest nim ołowiany cylindryczny blok o średnicy i wysokości równej 200 mm, w którego osi znajduje się otwór o głębokości 125 mm i średnicy 25 mm. 10 g badanego materiału wybuchowego umieszcza się w walcu z folii cynkowej, do którego wkłada się standardową spłonkę nr 8, z lontem. Całość umieszcza się na dnie otworu bloku, a następnie przysypuje piaskiem. Po wybuchu mierzy się objętość tulei, napełniając ją wodą, a następnie odejmuje od niej objętość początkową (61 cm³), uzyskując objętość wydęcia wskutek detonacji próbki.

Wadą próby Trauzla jest mała ilość detonowanego materiału; zwłaszcza górnicze materiały wybuchowe nie w pełni reagują w tak małej objętości, a przez to mogą nie uwalniać pełnej energii potencjalnej zgromadzonej w materiale.

Schemat próby Trauzla: z lewej strony – przed próbą, z prawej – po.
1 – piasek
2 – materiał wybuchowy
3 – blok ołowiany
V – objętość tulei po próbie (przerywaną linią zaznaczona objętość początkowa)

Blok Trauzla przygotowany do testu

Próba Trauzla dla niektórych materiałów
Substancja	Wydęcie [cm³ Pb/10 g]
proch czarny	30
piorunian rtęci(II)	130
trinitrotoluen (trotyl, TNT)	300
nitroceluloza	380
heksogen	480
nitrogliceryna	520–550
nitroglikol	620–650
2,4-dinitrotoluen	210–240
nitrometan	430–470
MEDINA	681–727
dinitrodiglikol	410–425
pentryt	500–520
nitromannit	510
1,3,5-trinitro-2,4,6-triazydobenzen	500

Zobacz też

• kruszność