Przejdź do zawartości

Pramyszówka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pramyszówka
Praomys
O. Thomas, 1915[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – pramyszówka sahelska (P. daltoni)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszy

Plemię

Praomyini

Rodzaj

pramyszówka

Typ nomenklatoryczny

Epimys tullbergi O. Thomas, 1894

Synonimy
Gatunki

18 gatunków (w tym 5 wymarłych) – zobacz opis w tekście

Pramyszówka[3] (Praomys) – rodzaj ssaków z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce[4][5][6].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 80–143 mm, długość ogona 100–174 mm, długość ucha 13–22 mm, długość tylnej stopy 19–31 mm; masa ciała 21–73 g[5][7].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1915 roku angielski zoolog Oldfield Thomas na łamach The Annals and Magazine of Natural History[1]. Na gatunek typowy Thomas wyznaczył (oryginalne oznaczenie) pramyszówkę gwinejską (P. tullbergi)

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Praomys: gr. πραος praos ‘łagodny, delikatny’[8]; μυς mus, μυος muos ‘mysz’[9].
  • Berberomys: Berbera, Somalia; gr. μυς mus, μυoς muos ‘mysz’[2]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): †Praomys skouri Jaeger, 1975.

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[10][7][4][3]:

Opisano również gatunki wymarłe z plejstocenu[11]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b O. Thomas. List of mammals (exclusive of Ungulata) collected on the Upper Congo by Dr. Christy for the Congo Museum, Tervueren. „The Annals and Magazine of Natural History”. Eighth Series. 16 (96), s. 477, 1915. (ang.). 
  2. a b J.-J. Jaeger. Les Muridae (Mammalia, Rodentia) du Pliocène et du Pléistocene du Maghreb. Origine; Evolution; Données biogéographiques et paléoclimatiques. „Thèse Doct. Ès Sciences”, s. 1–164, 1975. Montpellier: Université de Montpellier. (fr.). 
  3. a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 277–278. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 540. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. a b Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 809–812. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Praomys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-17].
  7. a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 346. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  8. Jaeger 1959 ↓, s. 206.
  9. Jaeger 1959 ↓, s. 160.
  10. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-13]. (ang.).
  11. J.S. Zijlstra, Praomys Thomas, 1915, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-13] (ang.).
  12. a b c d J.-J. Jaeger: Le Rongeurs (Mammalia, Rodentia) du Miocène de Beni-Mellal (Maroc). Montpellier: Université de Montpellier, 1975, s. 1–164. (fr.).
  13. D. Geraads. Rongeurs et lagomorphes du Pleistocène moyen de la "Grotte des Rhinocéros", Carrière Oulad Hamida 1 à Casablanca, Maroc. „Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie”. Abhandlungen 191 (2), s. 152, 1994. (fr.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]