Przechadzka Świętego Oficjum
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1819–1823 |
| Medium |
malowidło ścienne przeniesione na płótno |
| Wymiary |
123 × 266 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Przechadzka Świętego Oficjum lub Procesja Świętej Inkwizycji[1] lub Pielgrzymka do źródła św. Izydora (hiszp. El Santo Oficio lub Peregrinación a la fuente de San Isidro) – malowidło ścienne hiszpańskiego malarza Francisca Goi.
Okoliczności powstania[edytuj | edytuj kod]
To dzieło należy do cyklu 14 czarnych obrazów – malowideł wykonanych przez Goyę na ścianach jego domu Quinta del Sordo w latach 1819-23. Zostały one sfotografowane przez Jeana Laurenta, a następnie przeniesione na płótna w latach 1874-78 przez malarza Salvadora Martíneza Cubellsa. Obecnie znajdują się w zbiorach Muzeum Prado. Goya wykonał ten szczególny cykl obrazów na kilka lat przed śmiercią. Wyrażają one jego lęk przed starością i samotnością, są również satyrą rodzaju ludzkiego i państwa hiszpańskiego[2].
Analiza[edytuj | edytuj kod]
Krytycy nie są zgodni co do tego, co przedstawia obraz. Przyjaciel Goi Antonio de Brugada, który przeprowadził inwentarz w Quinta del Sordo po śmierci artysty w 1828 roku nadał temu malowidłu roboczy tytuł El Santo Oficio (Święte Oficjum). Sugerował się postacią w prawym dolnym rogu, która nosi XVII-wieczny strój typowy dla trybunału Inkwizycji i wydaje się stać na czele procesji. Jednak żadna z pozostałych postaci nie wydaje się związana z Inkwizycją. Tłum groteskowych postaci: staruszek, zakonnic lub dewotek zmierza w pochodzie do nieokreślonego miejsca. Tytuł Pielgrzymka do źródła św. Izydora nawiązuje do obchodów lokalnego madryckiego święta. Wierni udawali się wtedy do świętego źródełka nieopodal eremu św. Izydora, aby zaczerpnąć uzdrawiającej wody[3].
Kompozycja ma zachwianą równowagę, ponieważ większość postaci została stłoczona w prawym dolnym rogu obrazu. Tak jak w przypadku innych czarnych malowideł paleta barw jest bardzo ograniczona, dominuje czerń, ochra, brąz i odcienie szarości. To dzieło, podobnie jak cała seria, zawiera elementy właściwe dla XX-wiecznego ekspresjonizmu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alfonso Pérez Sánchez: Goya. Warszawa: Oficyna Imbir, 2009, s. 138. ISBN 978-83-60334-71-3.
- ↑ Kazimierz Zawanowski: Francisco Goya y Lucientes. Warszawa: Arkady (W Kręgu Sztuki), 1975, s. 12.
- ↑ Francisco González López: La vejez y la enfermedad en el arte: La geriatría a partir de la pintura, la escultura, la historia y la literatura. Universidad de Caldas, 2004, s. 128. ISBN 95-8804-189-9.