Peltocalathos baurii
(Przekierowano z Ranunculus baurii)
| |
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadklasa | |
| Klasa | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Peltocalathos |
| Gatunek |
Peltocalathos baurii |
| Nazwa systematyczna | |
| Peltocalathos baurii (MacOwan) Tamura Acta Phytotax. Geobot. 43: 140 (1992)[3] | |
Peltocalathos baurii – gatunek z monotypowego rodzaju Peltocalathos Tamura, Acta Phytotax. Geobot. 43: 139 (1992) z rodziny jaskrowatych[3]. Występuje w Południowej Afryce, Eswatini i Lesotho[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Bylina z ulistnioną i rozgałęzioną łodygą[4] osiągającą do 120 cm wysokości[5].
- Liście
- Odziomkowe, tarczowate, na brzegu drobno ząbkowane[4]. Blaszka mierzy 8–20 cm średnicy. Ogonek liściowy jest nagi i ma do 30 cm długości[5].
- Kwiaty
- Pojedyncze lub po kilka w wierzchotkach tworzących podbaldach[4]. Kwiaty osiągają do 3 cm średnicy[5]. Działki kielicha nie są trwałe. Płatków korony jest od 11 do 17, są one dłuższe od działek i żółte, z miodnikami u nasady. Zalążnie są jednokomorowe, skupione w apokarpiczne słupkowie[4].
- Owoce
- Niełupki z wyraźnymi bocznymi żyłkami[4].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Rośnie na brzegach rzek, łąkach oraz skraju lasów. Występuje na wysokości od 1400 do 2000 m n.p.m. Kwitnie od listopada do stycznia[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2023-09-09] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-09-09] (ang.).
- ↑ a b c Peltocalathos baurii (MacOwan) Tamura, [w:] Plants of the World online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2023-09-09].
- ↑ a b c d e K. Kubitzki (red.), The Families and Genera of Vascular Plants. Vol. II. Flowering Plants. Dicotyledones, Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, s. 578.
- ↑ a b c d Ranunculus baurii. Plantes & botanique. [dostęp 2015-06-06]. (fr.).