Rentgenometr DPS-68
Rentgenometr DPS-68 – polski sygnalizacyjny przyrząd dozymetryczny, używany między innymi w ludowym Wojsku Polskim, przeznaczony do rozpoznawania skażeń promieniotwórczych.
Charakterystyka przyrządu[edytuj | edytuj kod]
Rentgenometr sygnalizacyjny DPS-68 opracowany został przez pracowników naukowych Ośrodka Badawczego Sprzętu Chemicznego w końcu lat 60. XX w. i sukcesywnie zastępował używane wcześniej rentgenometry pokładowe DP-3. Produkowany był przez Zakłady „Polon” w Bydgoszczy. Służył do pomiaru mocy dawki promieniowania gamma, do sterowania zewnętrzną i uruchamiania wewnętrznej sygnalizacji alarmowej w wypadku wzrostu mocy dawki promieniowania ponad ustalony wcześniej próg. Przyrządy instalowano w wozach bojowych, śmigłowcach, samolotach, okrętach, także w schronach, magazynach, składnicach itp.
Na początku lat 70. zmodernizowano przyrząd do standardu DPS-68M1[a]. W skład zmodernizowanego urządzenia mogą wchodzić dwie sondy. Służą one do pomiarów mocy dawki promieniowania gamma o energii od 80 keV do 3 MeV w dwóch oddzielnych kanałach detekcyjnych. Wersje okrętowe można podłączyć do sześciu sond detekcyjnych umieszczonych w różnych punktach pomiarowych[2]. Posiada układy optycznej i akustycznej sygnalizacji przekroczenia określonych progów mocy dawki, a ponadto typowe dookólne sondy detekcyjne[3].
- Dane taktyczno-techniczne[4]
- czas reakcji – 5 sekund,
- zakres pomiaru promieniowania gamma (DPS-68) – 0,0005 do 200 R/h,
- zakres pomiaru promieniowania gamma (DPS-68M1) – 1 mR/h do 500 R/h w pięciu podzakresach,
- błąd pomiaru – ±30%,
- zasilanie – sieć pokładowa o napięciu 12 lub 24 V.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Modernizacja polegała na rozszerzeniu zakresu mierzonych dawek; jego zakres pomiarowy wynosi od 0,0005 R/h do 500 R/h. Zakres podzielony jest na pięć podzakresów (50 R/h – 500 R/h; 5 R/h – 50 R/h; 0,5 R/h – 5 R/h; 0,05 R/h – 0,5 R/h; 5 mR/h – 50 mR/h). DPS-68M1 posiada na każdym podzakresie pomiarowym dwa progi sygnalizacji w punktach skali „1” i „3” oraz trzeci próg powyżej każdego podzakresu pomiarowego powyżej „5”. Ich przekroczenie jest sygnalizowane[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 180.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 145.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 146.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 145–146.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.