Rezerwat przyrody Kečovské škrapy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rezerwat przyrody Kečovské škrapy
Národná prírodná rezervácia Kečovské škrapy
Państwo

 Słowacja

Kraj

 koszycki

Położenie

Kečovo

Mezoregion

Kras Słowacko-Węgierski

Data utworzenia

1981

Powierzchnia

6,607 ha

Położenie na mapie kraju koszyckiego
Mapa konturowa kraju koszyckiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Rezerwat przyrody Kečovské škrapy”
Położenie na mapie Słowacji
Mapa konturowa Słowacji, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Rezerwat przyrody Kečovské škrapy”
Ziemia48°29′42″N 20°29′21″E/48,495000 20,489167

Rezerwat przyrody Kečovské škrapy (słow. Národná prírodná rezervácia Kečovské škrapy) – rezerwat przyrody w Krasie Słowacko-Węgierskim na Słowacji. Na terenie rezerwatu obowiązuje 4. (w pięciostopniowej skali) stopień ochrony.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Rezerwat leży w granicach katastralnych wsi Kečovo w powiecie Rożniawa w kraju koszyckim. Obejmuje południowo-zachodnie stoki wzgórza Malinik (492 m n.p.m.) w południowej części Płaskowyżu Silickiego, opadające ku wsi Kečovo. Tereny rezerwatu leżą na wysokości od 360 do 450 m n.p.m., w całości w granicach Parku Narodowego Krasu Słowackiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Rezerwat został powołany w 1981 r. na powierzchni 6,607 ha rozporządzeniem Ministerstwa Kultury Republiki Słowackiej nr 3244/1981-32 z dnia 30 czerwca 1981 r. Nowelizowany decyzją KÚŽP w Preszowie nr 7/2004 z 22 września 2004 r. Pasmo ochronne nie było ustanowione[1].

Od 2004 r. teren rezerwatu leży w granicach obszaru Natura 2000 „Kečovské škrapy” o powierzchni 354,5 ha[2].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Kečovské škrapy to prawdopodobnie najlepiej wykształcony obszar lapiazu w Słowackim Krasie, a przypuszczalnie i w całej Słowacji. Cały teren rezerwatu to miernie stromy, mało rozczłonkowany fragment zbocza, na którym na powierzchni gęsto występuje goła skała wapienna. Te występy mają postać ciągów niskich grzebieni skalnych lub pól niewielkich skałek wyraźnie objętych procesem krasowacenia, których biała barwa odcina się od zieleni muraw rosnących pomiędzy nimi.

Dzisiejszy obraz tego terenu jest dziełem człowieka. To jego długotrwała działalność doprowadziła do wylesienia terenu, a intensywne pasterstwo doprowadziło do częściowego wymycia gleby i stworzyło obszar krasowy o cechach charakterystycznych dla terenów położonych na południu Europy, na Półwyspie Bałkańskim. Teren ten stał się domem wielu chronionych, rzadkich, sucho- i ciepłolubnych gatunków roślin i zwierząt. Paradoks polega na tym, że uznanie tego obszaru za rezerwat przyrody i zakaz wypasu bydła, zwłaszcza kóz i owiec, doprowadziły do kolejnych zmian tutejszych biocenoz w postaci inwazji kilku gatunków traw, które zagłuszają i eliminują wcześniej tu występujące gatunki roślin. To z kolei prowadzi do utraty bazy żywieniowej szeregu gatunków zwierząt (owady, mięczaki i in.). Chociaż obecnie podjęto dyskusję nad przywróceniem wypasu na terenie rezerwatu, to jednak okazuje się, że nie ma już ani kto, ani czego tu wypasać.

Flora[edytuj | edytuj kod]

W rezerwacie dominuje roślinność zielna, a wśród niej gatunki ciepło- i światłolubne, przystosowane do wegetacji na płytkich glebach na skalistym podłożu oraz w murawach kserotermicznych. Rosną tu m.in. turzyca niska, kosaciec niski, kosaciec bezlistny, nawrot czerwonobłękitny, szczodrzeniec szorstki, powojnik prosty, pszczelnik austriacki, rzadki groszek pannoński, len cienkolistny, włochaty i złocisty oraz kocimiętka naga. Jednym z bardziej „egzotycznych” gatunków jest tu występujący naturalnie szparag lekarski.

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Kečovské škrapy są dostępne z pobliskiej wsi Kečovo. Ich zachodnim skrajem biegnie czerwono szlak turystyczny czerwony znakowany pieszy szlak turystyczny z Kečova do Silickéj Brezovéj. Na granicach terenu chronionego znajduje się również kilka tablic informacyjnych dla turystów, przedstawiających walory przyrodnicze rezerwatu.

Cel ochrony[edytuj | edytuj kod]

Celem funkcjonowania rezerwatu jest ochrona naturalnych zespołów roślinnych i zwierzęcych, charakterystycznych dla ciepłych formacji krasowych z rozwiniętymi formami krasu powierzchniowego, zwłaszcza lapiazu, dla celów badawczych, naukowo-dydaktycznych i kulturalno-wychowawczych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. wg Enviroportalu [1]
  2. wg strony SOSPR [2]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ďurček Jozef a kolektív: Slovenský kras. Turistický sprievodca ČSSR, č. 41, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1989, ISBN 80-7096-020-5;
  • Slovenský kras – Domica. Turistická mapa 1:50 000, wydanie 3, wyd. VKÚ Harmanec 2007, ISBN 80-8042-413-6.