Richard Bong

Richard Ira Bong
Dick, Ace of Aces, Bing Bong
	40 zwycięstw
	; mjr Richard Ira „Dick” Bong
	major
Data i miejsce urodzenia	24 września 1920 ; Superior, Wisconsin,; Stany Zjednoczone
Data i miejsce śmierci	6 sierpnia 1945 ; Los Angeles, Kalifornia,; Stany Zjednoczone
	Przebieg służby
Lata służby	1941–1945
Siły zbrojne	United States Army Air Forces
Stanowiska	instruktor strzelania w; KG 5. Armii Powietrznej, pilot doświadczalny w Lockheed Corporation
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: wojna na Pacyfiku;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Richard Ira Bong, ps. Dick, Ace of Aces, Bing Bong (ur. 24 września 1920 w Superior w stanie Wisconsin, zm. 6 sierpnia 1945 w Los Angeles w stanie Kalifornia) – amerykański pilot myśliwski, major Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych (USAAF), as myśliwski II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 września 1920 na farmie Poplar w pobliżu miejscowości Superior w stanie Wisconsin w rodzinie szwedzkich emigrantów.

W 1938 rozpoczął naukę w szkole średniej w Superior, w trakcie której uczestniczył w kursach pilotów. Po ukończeniu w 1940 szkoły wstąpił do korpusu kadetów lotnictwa. W 1942 ukończył z wyróżnieniem szkołę pilotów otrzymując stopień podporucznika (Second Lieutenant). Następnie został skierowany na lotnisko Lake Field w stanie Arizona jako instruktor-pilot, a później na lotnisko Hamilton Field w stanie Kalifornia.

We wrześniu 1942 został pilotem w 9. Dywizjonie Myśliwskim (9 Dywizjon Latających Rycerzy – Flying Knights Squadron) 49. Grupy Myśliwskiej 5. Armii Powietrznej, walczącej w rejonie Nowej Gwinei. Walcząc w składzie tego dywizjonu odniósł 27 grudnia 1942 pierwsze zwycięstwa powietrzne, zestrzelił wtedy 2 samoloty japońskie. Do momentu wykonania w listopadzie 1943 pierwszej tury bojowej zestrzelił 21 samolotów japońskich.

Po przewie operacyjnej, w lutym 1944 wrócił do latania bojowego w rejonie południowego Pacyfiku, jako instruktor strzelania w Kwaterze Głównej 5. Armii Powietrznej. 12 kwietnia 1944 osiągnął 28 zwycięstwo powietrzne, tym samym przekroczył liczbę zwycięstw Edwarda Rickenbacker'a – amerykańskiego asa myśliwskiego z okresu I wojny światowej. W związku z tym wycofano go z latania bojowego i skierowano jako instruktora strzelania powietrznego w Szkole Pilotów Myśliwskich na terenie Stanów Zjednoczonych.

We wrześniu 1944 na własną prośbę skierowano go jako instruktora strzelenia powietrznego w Kwaterze Głównej 5. Armii Powietrznej. Jako instruktor zaczął latać bojowo i do grudnia 1944 zestrzelił 12 samolotów japońskich. Ostatnie zwycięstwo odniósł 17 grudnia 1944. Po czym został ostatecznie wycofany z lotów bojowych. Do tego momentu brał udział w 146 lotach bojowych i odniósł 40 zwycięstw indywidualnych (pierwszy na liście pilotów amerykańskich), latając na samolocie P-38 Lightning.

Po zakończeniu lotów bojowych początkowo był instruktorem w szkole pilotów, a następnie został pilotem doświadczalnym w firmie Lockheed, gdzie testował samolot odrzutowy Lockheed P-80 Shooting Star. 6 sierpnia 1945 w Los Angeles zginął w trakcie lądowania uszkodzonym samolotem P-80 Shooting Star na lotnisku Burbank.