Przejdź do zawartości

Rożeniec zwyczajny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Rożeniec)
Rożeniec zwyczajny
Anas acuta[1]
Linnaeus, 1758
Ilustracja
Samiec w szacie godowej
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

blaszkodziobe

Rodzina

kaczkowate

Podrodzina

kaczki

Plemię

Anatini

Rodzaj

Anas

Gatunek

rożeniec zwyczajny

Synonimy
  • Anas acuta acuta Linnaeus, 1758[2]
  • Dafila acuta (Linnaeus, 1758)[3]
  • Anas tzitzihoa Vieillot, 1816[3]
  • Anas caudacuta T. Forster, 1817[3]
  • Dafila modesta Tristram, 1886[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     przeloty

     zimowiska

     zalatuje (sezonowość występowania niepewna)

Rożeniec zwyczajny[5], różeniec[6] (Anas acuta) – gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Mimo wielkiego zasięgu występowania nie wyróżnia się podgatunków[7][8].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje północne i środkowe części Eurazji i Ameryki Północnej. Przeloty w marcu–kwietniu i wrześniu–listopadzie. Zimuje w południowej i zachodniej Europie, Afryce Północnej i Wschodniej oraz w pasie na południe od Sahary, na Bliskim Wschodzie, w południowej i południowo-wschodniej Azji oraz w południowej części Ameryki Północnej, w Ameryce Środkowej i północno-zachodniej części Ameryki Południowej. W Dolinie Nilu stanowią najliczniejszy gatunek ptaków zimujących.

W Polsce skrajnie nielicznie gniazduje na niżu, bardzo nielicznie na przelotach. W Polsce zimuje skrajnie nielicznie (głównie na zachodzie kraju)[9][10]. Jeszcze w XIX wieku rożeniec występował na znacznej części obecnych ziem polskich[11]. Od 2007 roku lęgi stwierdzane są już tylko w dolinach Biebrzy i Warty (stan w roku 2020)[11].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Cechy gatunku
Ptak o charakterystycznej sylwetce – długiej smukłej szyi i długim ogonie. Samiec większy od samicy, o charakterystycznych, długich środkowych sterówkach, wyciągniętych w locie. W szacie godowej głowa i górna część szyi ciemnobrązowe, przód szyi i wole białe. Z szyi biegnie biała wypustka, ostro odcinająca się od barwy brązowej, sięgająca niemal do ciemienia. Tył szyi, boki i grzbiet szare z drobnym, poprzecznym czarnym prążkowaniem. Brzuch i pierś biała, dziób i nogi sinoniebieskie. Lusterko zielonorude z wąskim białym pasem na krawędzi. Samica szarobrązowa z brązowymi cętkami i białawym brzuchem. Lusterko zielono-fioletowe, nie rzuca się w oczy tak jak u samca. Samiec w szacie spoczynkowej i osobniki młodociane podobne. Kaczor ma tylko nieco ciemniejszy grzbiet.
Rożeńce, zwłaszcza samice, od krzyżówek można odróżnić po szarym dziobie i spiczastym ogonie. Samce rozpoznać można po głuchym „kryk” i gwizdaniu, a samice po gardłowym „rer rer ret”.
Wymiary średnie[6][12][13]
długość ciała ok. 51–74 cm
długość skrzydła 23–29 cm
rozpiętość skrzydeł 74–85 cm
masa ciała ok. 700–1200 g

Ekologia

[edytuj | edytuj kod]
Samce w upierzeniu spoczynkowym zimujące w Indiach
Głos rożeńca
Biotop
Stojące wody śródlądowe z bogatą roślinnością. Najliczniejszy w pasie lasotundry.
Toki
Ptaki dobierają się w pary już na zimowiskach lub w czasie przelotów. Wykazują charakterystyczny lot godowy: lecą w stadkach nisko nad powierzchnią wody z szyjami wygiętymi na kształt litery S.
Gniazdo
Na terenach lęgowych pojawiają się w marcu lub kwietniu. Gniazdo na lądzie, pod osłoną traw lub turzyc, zazwyczaj w pobliżu wody nad jeziorami lub stawami. Z reguły gniazdo mierzy 26 cm średnicy, głębokość ok. 9 cm[14]. Znajdywano też gniazda na polach bez żadnej osłony. Miejsce na lęg wyszukują oboje rodzice, ale buduje je sama samica. To płytkie zagłębienie w ziemi wysłane suchymi trawami i liści oraz puchem przybywającym w miarę wysiadywania (szarobrunatne piórka jaśniejsze na czubku i u podstawy).
Jaja z kolekcji muzealnej
Krótki film przedstawiający rożeńce
Okres lęgowy
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu–czerwcu 3 do 12 zielonkawych lub kremowych jaj[15][13] o średnich wymiarach 55×39 mm. Jaja wysiadywane są przez okres 21–26 dni przez samicę. Na początku samiec czuwa na straży blisko gniazda. Gdy wyczuwa niebezpieczeństwo, trzyma się go, póki samica nie opuści gniazda. Pisklęta są zagniazdownikami, zdolność lotu uzyskują po około 6 tygodniach. Mają szaroczarne grzbiety, a brzuchy białawe. Wychowuje je tylko samica, pływając z nimi przez 6 tygodni. Młode przypominają matkę.
Pożywienie
Drobne bezkręgowce wodne np. owady, robaki, kijanki, drobne ryby i rośliny wodne. Pokarm zdobywa gruntując. Żerują głównie nocą, przy zanurzaniu osiągają do 50 metrów głębokości.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody rożeniec nieprzerwanie od 1988 roku klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji w 2015 roku, według szacunków organizacji Wetlands International, wynosiła 7,1–7,2 miliona osobników (czyli około 4,7–4,8 miliona osobników dorosłych). Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[4].

W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą, wymaga ochrony czynnej[16]. Na Czerwonej liście ptaków Polski rożeniec sklasyfikowany został jako gatunek krytycznie zagrożony (CR)[11]. W latach 2013–2018 liczebność krajowej populacji lęgowej szacowano na 0–15 par, zaś populacji zimującej na co najmniej 10–70 osobników[17].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Anas acuta, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Anas acuta acuta, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-01-23] (ang.).
  3. a b c d D. Lepage: Northern Pintail Anas acuta. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-01-18]. (ang.).
  4. a b Anas acuta, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Anatini Leach, 1820 (wersja: 2021-04-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-08].
  6. a b Busse i in. 1991 ↓, s. 164.
  7. Carboneras, C. & Kirwan, G.M.: Northern Pintail (Anas acuta). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2014. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-03)].
  8. Frank Gill, David Donsker (red.): Screamers, ducks, geese, swans. IOC World Bird List: Version 9.2. [dostęp 2019-11-12]. (ang.).
  9. Anas acuta (Rożeniec). W: M. Gromadzki (red.): Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 7: Ptaki (część I). Warszawa: Ministerstwo Środowiska, 2004, s. 145–148. ISBN 83-86564-43-1.
  10. Lars Svensson i inni, Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego, Wydanie III, poprawione i zaktualizowane, Przewodnik Collinsa, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2023, s. 24,25, ISBN 978-83-7763-647-3 [dostęp 2024-02-20].
  11. a b c Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.
  12. Sterry i in. 2002 ↓, s. 72.
  13. a b Northern Pintail Anas acuta. WhatBird. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-15)]. (ang.).
  14. Miroslav Bouchner, Rożeniec [w:] Zwierzęta łowne, wyd. Delta, Warszawa 1992
  15. Busse i in. 1991 ↓, s. 165.
  16. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  17. Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
  • Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. II. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
  • Paul Sterry, Andrew Cleave, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-341-X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]