Rokole
Rokole – miejsce pielgrzymkowe w Czechach, w kraju hradeckim, około 9 kilometrów na południowy wschód od Nachodu, w dolinie rzeki Olešenki, w Górach Orlickich[1].
Geneza[edytuj | edytuj kod]
W lokalnym wąwozie znajduje się źródło, które od dawna było znane miejscowym. Z wąwozem związana jest opowieść o małej dziewczynce, która zgubiwszy się w nim poprosiła o pomoc Matkę Bożą, modląc się i śpiewając pieśni maryjne. Matka Boża poprowadziła ją wówczas za rękę i wywiodła z lasu. W miejscu zdarzenia wytrysnęło źródło, z którego woda miała uzdrowić ślepego syna miejscowego leśnika[2]. Miejsce pielgrzymkowe było już licznie nawiedzane około 1884[1]. W 1895 postawiono tu gościniec dla pielgrzymów[2].
Zespół pielgrzymkowy[edytuj | edytuj kod]
Na zespół pielgrzymkowy składają się:
Kaplica ze źródłem[edytuj | edytuj kod]
Początkowo nad źródłem wisiał obrazek religijny z wizerunkiem Matki Bożej. Potem wystawiono tu kaplicę z drewna, a następnie murowaną w 1859[1].
Kościół[edytuj | edytuj kod]
Kościół Matki Bożej Rokolskiej wzniesiono w stylu neogotyckim w 1930. Jego fundatorem był kupiec Ferdinand Přibyl z Nowego Miasta nad Metują. Poświęcono go 19 sierpnia 1945. W prezbiterium znajduje się rzeźba Matki Bożej, którą stworzył rzeźbiarz Josef Marek według obrazku maryjnego z kaplicy nad źródłem[1].
Loreta[edytuj | edytuj kod]
Na prawo od frontonu kościoła stoi drewniana kaplica nazywana przez pielgrzymów Loretą, mimo że nie ma nic wspólnego z kaplicą loretańską. Jest to rodzaj drewnianej galerii, otwartej od przodu, w której zawieszone jest siedem obrazów związanych z bolesnymi tajemnicami maryjnymi[1].
Droga krzyżowa[edytuj | edytuj kod]
Droga krzyżowa powstała w 1874 i ma formę kamiennych steli z płaskorzeźbionymi stacjami[1].
Kaplica Szensztacka[edytuj | edytuj kod]
Kaplica ta została wystawiona 19 lipca 1997, po upadku komunizmu. Stanowi kopię oryginału z Schönstatt (Ruch Szensztacki). Jest 143. kaplicą szensztacką na świecie. Pod ołtarzem ułożony jest kamień węgielny, poświęcony przez papieża Jana Pawła II w Rzymie. W 2000 otwarto w pobliżu dom, w którym żyje około dwadzieścia sióstr zakonnych, w większości starszych i chorych[1].
Droga małżonków[edytuj | edytuj kod]
Ścieżka prowadząca brzegiem niewielkiego stawu rybnego ku cmentarzowi, z piętnastoma tablicami, na których umieszczono obrazy i teksty dotyczące prawidłowego funkcjonowania małżeństw[1].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Do miejsca pielgrzymkowego prowadzi 
zielony szlak pieszy z Tisu do Nowego Hrádku[3].