Przejdź do zawartości

Roman Sołtyk (syn)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Sołtyk
generał-major generał-major
Data i miejsce urodzenia

1820
Główczyn, Królestwo Polskie, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

1 maja 1873
Babica

Przebieg służby
Lata służby

18401867

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier

Główne wojny i bitwy

Wojna francusko-austriacka
Wojna prusko-austriacka

Odznaczenia
Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)

Roman Sołtyk herbu Sołtyk – (ur. 1820 lub 1822 w Główczynie, zm. 1 maja 1873 w Babicy) – generał-major armii Austro-Węgier.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Główczynie znajdującym się wówczas na terenie Królestwa Polskiego będącego częścią Imperium Rosyjskiego. Był synem generała Romana Sołtyka i Konstancji Heleny z Moszczeńskich. Po wyjeździe ojca na emigrację i konfiskacie majątków w Królestwie Polskim Roman wychowywał się w Galicji pod opieką wuja Franciszka Moszczeńskiego i przyjął obywatelstwo austriackie. Uczył się w Theresianum w Wiedniu, następnie w latach 1835–1840 studiował w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej, którą ukończył w stopniu podporucznika. 5 października 1840 wstąpił do 5 pułku szwoleżerów w Opawie; w 1845 awansował do stopnia porucznika. W 1849 odbył kampanię węgierską jako oficer ordynansowy przynosząc cesarzowi Franciszkowi Józefowi I do Ischl wiadomość o kapitulacji dyktatora rewolucji węgierskiej Artura Görgeya, za co cesarz mianował go 30 sierpnia swym przybocznym adiutantem. 5 czerwca 1850 otrzymał awans na majora i został dowódcą szwadronu w 6 pułku huzarów w Opawie i otrzymał Order Żelaznej Korony III klasy. Był potem podpułkownikiem i dowódcą dywizjonu w tejże jednostce przeniesionej do Bochni. 11 kwietnia 1856 został dowódcą 12. pułku huzarów w Weronie. Walczył w kampanii włoskiej 1859 w bitwie pod Solferino. 17 czerwca 1865 został dowódcą Brygady Kawalerii w Tarnowie i następnie awansował na stopień generała-majora. Uczestniczył w kampanii pruskiej w 1866, dowodzona przez niego dywizja została zaskoczona i pokonana przez Prusaków. Pod wrażeniem klęski pod Sadową przeszedł w stan spoczynku i osiadł w Babicy. W 1872 został mianowany komendantem Obrony Krajowej w Galicji Zachodniej. Dokonując inspekcji szpitali wojskowych zaraził się ospą i zmarł 1 maja 1873 w Babicy. Pochowany został w Czudcu.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Miał siostrę Helenę (1831 – 10 maja 1908)[1]. W 1846 ożenił się z Józefą z Pinińskich (ok. 1827 – 16 listopada 1885), przybraną córką Józefa, właściciela Babic. Z tego małżeństwa miał córkę Konstancję.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Władysław Zajewski: Roman Sołtyk. Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2022-07-29]. (pol.).

Literatura

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]