Ruben Hakopian

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ruben Hakopian
Ռուբեն Հակոբյան
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1912
Uzuntala, Armenia

Data i miejsce śmierci

12 września 1994
Erywań

Przebieg służby
Lata służby

1934–1936,
1943–1944

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

9 gwardyjski pułk piechoty 3 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 2 Gwardyjskiej Armii

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za Odwagę” (ZSRR)

Ruben Hakopian (orm. Ռուբեն Հակոբյան, ros. Рубен Казарович Акопян, ur. 7 lipca?/20 lipca 1912 we wsi Uzuntala, zm. 12 września 1994 w Erywaniu) – radziecki wojskowy, porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ormiańskiej rodzinie chłopskiej. W latach 1934-1936 i ponownie od marca 1943 służył w Armii Czerwonej, od 1940 należał do WKP(b). Uczył się w Leningradzkim Instytucie Dróg Samochodowych, po czym został naczelnikiem rejonowego oddziału drogowego w Armeńskiej SRR. Od grudnia 1943 uczestniczył w wojnie z Niemcami, w kwietniu 1944 wyróżnił się w walkach o wyzwolenie Krymu jako dowódca plutonu piechoty 9 gwardyjskiego pułku piechoty 3 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 2 Gwardyjskiej Armii 4 Frontu Ukraińskiego w stopniu porucznika, podczas przełamywania obrony przeciwnika na Przesmyku Perekopskim. W walce dowodzony przez niego pluton zabił wówczas ok. 30 niemieckich żołnierzy, a 15 wziął do niewoli. Wkrótce, podczas dalszych walk, gdy dowódca kompanii został wyeliminowany z walki, Hakopian przejął dowodzenie i na czele kompanii wziął udział w walkach o Armiańsk, zadając wrogowi duże straty. W sierpniu 1944 został ciężko ranny, po wyleczeniu został zwolniony do rezerwy. W 1946 został szefem Głównego Zarządu Budowy Dróg Armeńskiej SRR, w 1952 ukończył Erywański Uniwersytet Państwowy i został wiceministrem gospodarki leśnej Armeńskiej SRR, a w 1973 zastępcą dyrektora Armeńskiego Naukowo-Badawczego Instytutu Metali Kolorowych, w 1984 przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]