Przejdź do zawartości

Rząsiny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 23:19, 1 gru 2016. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Rząsiny
{{{rodzaj miejscowości}}}
{{{alt zdjęcia}}}
Kościół parafialny Matki Bożej Ostrobramskiej
Państwo dolnośląskie
Powiat

lwówecki

Gmina

Gryfów Śląski

Wysokość

350 m n.p.m.

Liczba ludności (III 2011)

495[1]

Strefa numeracyjna

(+48) 75

Tablice rejestracyjne

DLW

SIMC

0189635

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak
Brak mapy: dolnośląskie
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

Rząsinywieś w południowo-zachodniej Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, w gminie Gryfów Śląski.

Podział administracyjny

W latach 1945-1954 siedziba gminy Rząsiny. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Położenie

Wieś położona jest na Pogórzu Izerskim, w środkowej części Wzgórz Radomickich, nad potokiem Wilka, prawym dopływem Olszówki[2][3].

Zabytki

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[4]:

  • kościół (ruina), z pierwszej połowy XVI w., 1832 r.
  • cmentarz przykościelny z grobami niemieckich żołnierzy
  • mauzoleum rodowe
  • kościół ewangelicki, obecnie rzymsko-katolicki pw. Matki Bożej Ostrobramskiej, z lat 1751-1753
  • zespół pałacowy, z XVIII-XIX w.:

inne zabytki:

  1. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  2. Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 2 (M-Ż) Pogórze Izerskie, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 2003, ISBN 83-85773-61-4
  3. Góry i Pogórze Izerskie, mapa turystyczna, skala 1:100 000, PPWK, Warszawa-Wrocław, 1991, wydanie pierwsze, nr katal. 30-107-01
  4. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 115. [dostęp 14.9.2012].