Przejdź do zawartości

Równanie charakterystyczne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Równanie charakterystyczne – termin używany w teorii równań różniczkowych oraz w teorii sterowania.

Równanie charakterystyczne równania różniczkowego

[edytuj | edytuj kod]

Niech dane jest równanie różniczkowe liniowe rzędu -tego o stałych współczynnikach

w którym oznacza -tą pochodną funkcji po zmiennej

Zgodnie z metodą podaną przez Eulera poszukuje się rozwiązania tego równania w postaci gdzie jest pewną stałą. Podstawiając to rozwiązanie do danego równania różniczkowego otrzymuje się równanie

które nazywa się równaniem charakterystycznym równania różniczkowego. Rozwiązując równanie charakterystyczne otrzymuje się możliwe, różne rozwiązania szczególne dla odpowiedniego równania różniczkowego.

Przykład

[edytuj | edytuj kod]

Równanie liniowe jednorodne o stałych współczynnikach

ma równanie charakterystyczne

Równanie to sprowadza się do postaci iloczynowej

Równanie to ma pierwiastek rzeczywisty oraz pierwiastki zespolone .

Rozwiązanie ogólne równania różniczkowego ma postać:

gdzie - stałe liczby, które zależą od warunków początkowych.

Równanie charakterystyczne w teorii sterowania

[edytuj | edytuj kod]

W teorii sterowania, gdzie rozważania prowadzi się na płaszczyźnie zespolonej S, równaniem charakterystycznym nazywa się równanie algebraiczne powstające z przyrównania mianownika transmitancji operatorowej do zera. Jeśli transmitancję układu określimy wzorem:

to równanie charakterystyczne[1]układu, określonego tą transmitancją, będzie miało postać:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Markowski: Automatyka w pytaniach i odpowiedziach. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1979, s. 30–31. ISBN 83-204-0110-0.