SMS Arminius
| |
| Historia | |
| Początek budowy |
1863 |
|---|---|
| Wodowanie |
20 sierpnia 1864 |
 Kaiserliche Marine
| |
| Wejście do służby |
22 kwietnia 1865 |
| Wycofanie ze służby |
1875 |
| Los okrętu |
złomowany 1902 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1829 t |
| Długość |
63,2 m |
| Szerokość |
10,9 m |
| Zanurzenie |
7,6 m |
| Napęd | |
| maszyna parowa o mocy 1200 KM, 1 śruba, żagle[1] | |
| Prędkość |
10 w. |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa 210 mm | |
| Załoga |
132 |
SMS Arminius – pruski, a następnie niemiecki monitor, który wszedł w skład Pruskiej Marynarki Wojennej w 1865 roku. Obok SMS „Prinz Adalbert”, był to pierwszy niemiecki okręt pancerny. Okręt nazwano imieniem germańskiego wodza z okresu cesarstwa rzymskiego, Arminiusa.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Projekt okrętu został opracowany przez oficera Royal Navy Cowpera Colesa, zwolennika budowy nowego typu okrętów wyposażonych w wieże artyleryjskie[2]. „Arminius” był nieco powiększoną kopią duńskiego monitora „Rolf Krake”, także projektu Colesa[3]. Budowa rozpoczęła się w stoczni Samuda Brothers w Londynie w 1863 roku, a odbiorcą mogła być Konfederacka Marynarka Wojenna[4]. W momencie wodowania 20 sierpnia 1864 roku było wiadomo, że nabywcą okrętu będą Prusy. Wejście w skład Pruskiej Marynarki Wojennej nastąpiło 22 kwietnia 1865 roku[1]. Koszt budowy okrętu wyniósł 1,8 mln złotych marek i w części został pokryty ze zbiórki publicznej[1].
Kadłub okrętu wykonano głównie ze stopu żelaza w połączeniu z elementami drewnianymi. Żelazne opancerzenie w najgrubszym miejscu dochodziło do 114 mm. Zastosowano osiem przedziałów wodoszczelnych[1]. Okręt wyposażono w maszynę parową o mocy 1200 KM wyprodukowaną przez brytyjską firmę John Penn and Sons, która napędzała jedną śrubę okrętową[1]. Jako pomocniczy zastosowano napęd żaglowy[5].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Po wejściu do służby okręt przez sześć lat służył w roli jednostki ochrony wybrzeża, przeznaczonej głównie do obrony portów. W 1872 roku przydzielono go do wykonywania zadań szkolnych[5]. Okręt wycofano ze służby w 1875 roku i przeznaczono do zadań pomocniczych[6]. Dzięki taranowi w części dziobowej, wykorzystywano go w Kilonii jako lodołamacz. Okręt skreślono z rejestrów marynarki 2 marca 1901 roku i sprzedano na złom za kwotę 72 tysięcy złotych marek[7]. Złomowanie zakończyło się w 1902 roku[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Gröner 1990 ↓, s. 1.
- ↑ Sondhaus 2001 ↓, s. 80.
- ↑ Frank M. Bennett: The Monitor and the Navy under steam. Boston – New York: Houghton, Mifflin and Co., 1900, s. 226–227.
- ↑ Sullivan 1987 ↓, s. 17.
- ↑ a b Chesneau 1979 ↓, s. 242.
- ↑ Sullivan 1987 ↓, s. 13–32.
- ↑ a b Gröner 1990 ↓, s. 2.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Erich Gröner: German Warships: 1815–1945. Annapolis: Naval Institute Press, 1990. ISBN 978-0-87021-790-6.
- Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5.
- David Sullivan. Phantom Fleet:The Confederacy’s Unclaimed European Warships. „Warship International”, 1987. Toledo, Ohio: Naval Records.
- Lawrence Sondhaus: Naval Warfare, 1815-1914. London: Routledge, 2001. ISBN 978-0-415-21478-0.