Przejdź do zawartości

SMS G 8

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
G 8
Ilustracja
G 8 w latach 30.
Klasa

niszczyciel / torpedowiec

Typ

G 7

Historia
Stocznia

Germania

Położenie stępki

1911

Wodowanie

21 grudnia 1911

 Kaiserliche Marine
Nazwa

G 8

Wejście do służby

6 sierpnia 1912

 Kriegsmarine
Nazwa

G 8 (1935-39)
T 108 (1939-45)

Wycofanie ze służby

1945

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

projektowa 573 t
pełna: 719 t

Długość

na linii wodnej: 71,0 m
pełna: 71,5 m

Szerokość

7,6 m

Zanurzenie

3,0 m

Napęd
4 kotły parowe
2 turbiny parowe
2 śruby napędowe
16 000 KM
Prędkość

32 węzły

Zasięg

1150 Mm przy prędkości 17 w

Uzbrojenie
2 działa 88 mm KL/30
4 wyrzutnie torped 500 mm
- stan początkowy
Załoga

74

G 8, później T 108niemiecki niszczyciel z okresu I wojny światowej. Druga jednostka typu G 7. Służył także w okresie międzywojennym i podczas II wojny światowej.

Podczas I wojny światowej brał udział w bitwie na Dogger Bank.

W okresie międzywojennym pozostawał w składzie Reichsmarine, przechodząc kilka modernizacji, m.in. w latach 1920-21 w Wilhelmshaven, w trakcie której zmieniono uzbrojenie i zwiększono zapas paliwa, a następnie w latach 1928-31, kiedy zamieniono kotły na nowoczesne, przy tym zwiększając długość okrętu. Od 1936 wykorzystywany jako okręt szkolny[1]. Po przeklasyfikowaniu na torpedowiec nazwę okrętu zmieniono 23 kwietnia 1939 z G 8 na T 108[1]. Służył jako okręt pomocniczy także w czasie II wojny światowej. Po wojnie 6 stycznia 1946 przejęty przez Wielką Brytanię, nie wcielony do służby, po czym zezłomowany[1].

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Początkowe:[1]
    • wyporność projektowa / pełna: 573/719 t
    • wymiary:
      • długość: 71,5 m
      • szerokość: 7,56 m
      • zanurzenie: 3,09 m
    • siłownia: 2 turbiny parowe Germania o mocy 16.406 KM, 3 kotły opalane węglem i 1 opalany ropą, 2 śruby
    • prędkość: 33 w
    • zasięg: 1150 mil morskich przy prędkości 17 w
    • zapas paliwa: 110 t węgla i 80 t ropy
    • załoga: 74 (3 oficerów)
    • uzbrojenie:
  • po modernizacji w latach 1920-21:[1]
    • wyporność projektowa / pełna: 660/775 t
    • wymiary:
      • długość: 71,5 m
      • szerokość: 7,56 m
      • zanurzenie: 3,21 m
    • prędkość 31,5 w,
    • siłownia: jak wyżej
    • zasięg: 1800 mil morskich przy prędkości 17 w
    • zapas paliwa: 156 t węgla i 80 t ropy
    • załoga: 91 (4 oficerów)
    • uzbrojenie:
      • 2 działa 105 mm
      • 2 wyrzutnie torped 500 mm (2xI)
  • po modernizacji w latach 1928-31:[1]
    • wyporność projektowa / pełna: 772/884 t,
    • wymiary:
      • długość: 76,1 m
      • szerokość: 7,58 m
      • zanurzenie: 3,12 m
    • prędkość 30 w
    • siłownia: 2 turbiny parowe Germania, 3 kotły opalane ropą, 2 śruby
    • zasięg: 1900 mil morskich przy prędkości 17 w
    • zapas paliwa: 220 t ropy
    • załoga: 91 (4 oficerów)
    • uzbrojenie: (stan na 1944)
      • 1 działo 105 mm
      • 2 działka 20 mm plot
      • 3 wyrzutnie torped 500 mm (1xIII)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f S. Trubicyn (op.cit.)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.
  • (ros.) S.W. Trubicyn, Eskadriennyje minonoscy i minonoscy Giermanii (1871-1918 gg.), Sankt Peteresburg, 2000, s.53-54