SMS Saida (1912)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SMS Saida
Ilustracja
Historia
Stocznia

Cantiere Navale Triestino

Położenie stępki

9 września 1911

Wodowanie

26 października 1912

 K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa

SMS Saida

Wejście do służby

1914

Wycofanie ze służby

1918

 Regia Marina
Nazwa

Venezia

Wejście do służby

1920

Wycofanie ze służby

1937

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

projektowa: 3500 t
pełna: 4010 t

Długość

na linii wodnej: 129,7 m
całkowita: 130,6 m

Szerokość

12,8 m

Zanurzenie

5,3 m

Napęd
16 kotłów parowych Yarrow
2 turbiny parowe Melms-Pfenniger o łącznej mocy 30 178 KM
Prędkość

27 węzłów

Uzbrojenie
9 x armata okrętowa 100 mm L50
1 x działo 47 mm L44
6 x wyrzutnia torped kal. 533 mm (od 1917 r.)
1 z armata przeciwlotnicza 66 mm L50 (od 1917 r.)
Opancerzenie
nadbudówki: 50 mm; pancerz burtowy: 60 mm; pokład: 20 mm; maski dział: 8-40 mm
Załoga

340

SMS Saidaaustro-węgierski krążownik z okresu I wojny światowej. Pierwszy okręt typu Novara (nazywanego także ulepszonym t. Admiral Spaun).

Okręt brał udział w II bitwie w Cieśninie Otranto. W jej pierwszej fazie, nad ranem, 15 maja 1917 „Saida” wraz z bliźniaczymi SMS „Helgoland” i „Novara” zatopił 14 trawlerów blokujących cieśninę. W drugiej fazie zespół austro-węgierskich krążowników starł się z krążownikiem „Marsala”, oraz niszczycielami „Carlo Alberto Racchia”, „Indomito”, „Insidioso”, „Impavido”, „Carlo Mirabello”, „Commandant Rivière”, „Cimeterre” i „Bisson”. W trakcie pojedynku artyleryjskiego "Saida" została trafiona pociskiem artyleryjskim w dziób. Wybuch pocisku nie wyrządził większych szkód, ale zabił jednego marynarza i zranił kilkunastu innych. W końcowej fazie starcia „Saida” odholował uszkodzoną, pozbawiona napędu „Novarę” do bazy[1].

„Saida” przetrwał I wojnę światową. Została przekazana Włochom jako część austro-węgierskich reparacji wojennych. Po wcieleniu do Regia Marina otrzymała nazwę „Venezia”. Z listy włoskiej floty została skreślona 11 marca 1937 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michał Gajzler: II bitwa w Cieśninie Otranto. militarium.net. [dostęp 2009-05-12]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]