Samochód rozpoznania skażeń GAZ-69rs
Samochód rozpoznania skażeń GAZ-69rs – specjalistyczny pojazd wojsk chemicznych będący na wyposażeniu pododdziałów rozpoznania skażeń, wykorzystywany między innymi w ludowym Wojsku Polskim.
Charakterystyka pojazdu[edytuj | edytuj kod]
W końcu lat 50. XX w. specjaliści z Ośrodka Badawczego Sprzętu Chemicznego zakończyli prace nad projektem dotyczącym dostosowania samochodu GAZ-69 do standardów rozpoznania chemicznego. Proces modernizacji samochodu realizowany był w Zakładach Maszyn Rolniczych w Żdżarach (k. Łodzi). Był to pierwszy w Wojsku Polskim specjalistyczny wóz rozpoznania skażeń[1]. Załogę samochodu stanowiły cztery osoby: dowódca, kierowca, starszy zwiadowca i zwiadowca. Samochody do rozpoznania skażeń GAZ-69rs były sukcesywnie modernizowane. Konieczność modernizacji wynikała z wprowadzenia do wyposażenia wojsk nowej generacji przyrządów do rozpoznania skażeń. Rentgenometry D-08 i radiometry DP-11 zastępowane były rentgenoradiometrami DP-66, a sygnalizatory skażeń GSP-11 lub AVJ zastąpiły sygnalizatory skażeń GSP-1. zamontowano też półautomatyczne przyrządy rozpoznania chemicznego PPChR oraz przyrządy do obserwacji wybuchów POW-1. Nowy samochód otrzymał oznaczenie GAZ-69rsM[2]. Wycofywano je z wyposażenia stopniowo w latach 70. i 80. XX w.[3]. Zastępowały je samochody rozpoznania skażeń BRDM-2rs[2] i UAZ-469rs[4].
Wyposażenie samochodu[edytuj | edytuj kod]
Skład wyposażenia specjalistycznego samochodu GAZ-69rs[5]:
- wyposażenie specjalne
- przyrządy do rozpoznania skażeń oraz prowadzenia obserwacji wybuchów jądrowych i obserwacji meteorologicznej:
- przyrząd do obserwacji wybuchów POW-1[6],
- automatyczny sygnalizator skażeń GSP-1;
- dwa rentgenometry D-08 lub dwa rentgenoradiometry DP-11B;
- rentgenometr pokładowy DP-3;
- przyrząd rozpoznania chemicznego;
- zestaw do pobierania próbek skażonych materiałów;
- pobierak;
- komplet meteorologiczny.
- radiostacja R-105 ze wzmacniaczem i baterią akumulatorów;
- urządzenie do wystrzeliwania znaków ostrzegawczych;
- indywidualne środki ochrony przed skażeniami;
- środki do likwidacji skażeń
- przyrządy do rozpoznania skażeń oraz prowadzenia obserwacji wybuchów jądrowych i obserwacji meteorologicznej:
- wyposażenie pomocnicze
- siatka maskująca;
- topór;
- łopata saperska;
- przybory do czyszczenia i konserwowania wyrzutni znaków ostrzegawczych;
- zestaw części zapasowych i narzędzi.
- uzbrojenie
- urządzenie granatnikowe do pistoletu maszynowego Kałasznikowa;
- pironaboje do wystrzeliwania znaków ostrzegawczych z wyrzutni;
- ręczne granaty dymne.
- zabudowa specjalna
- regał;
- szafka;
- podstawa;
- gniazda i uchwyty na wyposażenie specjalne, pomocnicze i uzbrojenie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 84.
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 135.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 85.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 167.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 84–85.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 134.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.