Schiodtella
| Schiodtella | |||
| Signoret, 1882 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj |
Stibaropus | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Stibaropus tabulatus Schiødte, 1848 | |||
| Synonimy | |||
| |||
Schiodtella – rodzaj pluskwiaków z rodziny ziemikowatych i podrodziny Cephalocteinae. Obejmuje 7 opisanych gatunków.
Morfologia i zasięg
[edytuj | edytuj kod]Pluskwiaki o ciele przysadzistym[1], silnie wysklepionym[1][2], zwykle rudobrązowo ubarwionym[1]. Głowa jest szersza niż dłuższa[2], ku przodowi zwężona, na krawędziach powrębiana[3], zaopatrzona w przyoczka, okrągłe i wyłupiaste oczy złożone oraz czteroczłonową kłujkę o członie drugim pozbawionym półokrągłego płatka[2][3]. Nadustek ma krawędzie równoległe lub zwęża się ku przodowi. Płytki żuwaczkowe są dłuższe od nadustka[3], każda z przykrawędziowym szeregiem krótkich i grubych szczecin oraz dwoma takimiż szczecinkami położonymi przedwierzchołkowo[2]. Czułki zbudowane są z czterech członów, z których drugi jest niezredukowany[2][3] i tak długi jak trzeci lub od niego dłuższy[3]. Szersze niż dłuższe, w zarysie zwężone ku przodowi z szeroko zaokrąglonymi kątami przednimi i tylnymi przedplecze ma szeregi chetoporów wzdłuż krawędzi bocznych. Tarczka jest szersza niż dłuższa, na szczycie szeroko zaokrąglona. Półpokrywy cechują się wyodrębnionymi od przykrywki egzokorium, mezokorium i międzykrywką, szeregiem chetoporów wzdłuż krawędzi kostalnych oraz przezroczystą lub półprzezroczystą, wykraczającą poza koniec odwłoka zakrywką[2]. Ujście gruczołów zapachowych ma wierzchołek wykształcony w formie małego, ząbkowatego wyrostka[3]. Wszystkie odnóża są krótkie i tęgie, zwieńczone smukłymi stopami o drugim członie najmniejszym[2][3]. Golenie przedniej pary są szablowato lub sierpowato wykrzywione, środkowej pary lekko buławkowate, a tylnej pary silnie maczugowate[2]. Krawędzie sternitów odwłoka w częściach bocznych są proste[3].
Przedstawiciele rodzaju zamieszkują wschodnią część krainy palearktycznej oraz krainę orientalną. Podawani byli z Rosyjskiego Dalekiego Wschodu, Chin, Japonii, Tajwanu, Indii i Indonezji[3].
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Takson ten wprowadzony został w 1882 roku przez Victora A. Signoreta na łamach „Bulletin de la Société Entomologique de France”. Nazwę rodzajową nadano na cześć Jørgena M.C. Schiødte[4]. W 1994 roku Jerzy Adrian Lis wyznaczył jego gatunkiem typowym Stibaropus tabulatus[2], opisanego w 1848 roku przez Schiødte[5]. Schiodtella bywała traktowana jako podrodzaj lub synonim Stibaropus[2]. Do rangi odrębnego rodzaju przywrócona została w 1999 roku przez J.A. Lisa[3].
Do rodzaju tego zalicza się 7 opisanych gatunków[6]:
- Schiodtella africana Lis, 2000
- Schiodtella formosana (Takano & Yanagihara, 1939)
- Schiodtella japonica Imura & Ishikawa, 2009
- Schiodtella javana (J.A. Lis, 1994)
- Schiodtella secunda J.A. Lis, 1991
- Schiodtella struempeli (J.A. Lis, 1994)
- Schiodtella tabulata (Schiødte, 1848)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 220-225. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Adrian Lis: A revision of oriental burrower bugs (Heteroptera: Cydnidae). Bytom: Upper Silesian Museum, 1994, s. 15-26. ISBN 83-901173-1-2.
- ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Adrian Lis. Taxonomy and phylogeny of Cephalocteinae with a reference to their historical biogeography (Hemiptera: Heteroptera: Cydnidae). „Polskie Pismo Entomologiczne”. 68, s. 111-131, 1999.
- ↑ V. Signoret. Notes sur divers Hémiptères Hétéroptères. „Bulletin de la Société Entomologique de France”. 1881, s. 218-219, 1882.
- ↑ J.C. Schiødte. Om en gruppe af gravende Cimicies. „Naturhistorisk Tidsskrift”. 2 (1847), s. 447-464, 1848.
- ↑ genus Schiodtella Signoret, 1882. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2023-09-06].