Skala Quigley

Skala Quigley – system opisowej, graficznej klasyfikacji fenotypów, który definiuje siedem kategorii pomiędzy „w pełni zmaskulinizowanymi” i „w pełni sfeminizowanymi” narządami płciowymi. Została ona zaproponowana przez pediatrę, endokrynologa Charmian A. Quigley w 1995 roku^[1]. Jest podobna w swojej funkcji do skali Pradera i służy do opisu genitaliów w przypadkach zespołu niewrażliwości na androgeny^[2]^[3].

Reprezentacja graficzna[edytuj | edytuj kod]

Typy[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie podziału zaproponowanego przez C. A. Quigley stosuje się praktyczny podział zespołu niewrażliwości na androgeny na 7 stopni w zależności od objawów klinicznych^[4]:

Typ	Cechy szczególne
Typ 1	prawidłowy rozwój narządów płciowych przy słabo wyrażonym dojrzewaniu płciowym (np. w zespole Kennedy'ego)
Typ 2	występuje przypadek spodziectwa
Typ 3	znaczne spodziectwo (np. kroczowe), wnętrostwo, także zespół Reifensteina
Typ 4	trudna do identyfikacji płeć fenotypowa
Typy 5-6	rozwój gruczołów piersiowych, przerost łechtaczki, hirsutyzm, zrosty warg sromowych
Typ 7	zespół całkowitej niewrażliwości na androgeny (CAIS) - płeć fenotypowa żeńska, brak owłosienia łonowego i pachowego, dobrze rozwinięte gruczoły piersiowe, ślepo zakończony zachyłek pochwowy

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ C.A.C.A. Quigley C.A.C.A. i inni, Androgen receptor defects: historical, clinical, and molecular perspectives, „Endocrine Reviews”, 16 (3), 1995, s. 271–321, DOI: 10.1210/edrv-16-3-271, ISSN 0163-769X, PMID: 7671849 [dostęp 2022-08-26] .
↑ AngelikiA. Galani AngelikiA. i inni, Androgen insensitivity syndrome: clinical features and molecular defects, „Hormones (Athens, Greece)”, 7 (3), 2008, s. 217–229, DOI: 10.14310/horm.2002.1201, ISSN 1109-3099, PMID: 18694860 [dostęp 2022-08-26] .
↑ C.C. Sultan C.C. i inni, Disorders linked to insufficient androgen action in male children, „Human Reproduction Update”, 7 (3), 2001, s. 314–322, DOI: 10.1093/humupd/7.3.314, ISSN 1355-4786, PMID: 11392378 [dostęp 2022-08-26] .
↑ Gerard Drewa: Genetyka medyczna Podręcznik dla studentów. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2011, s. 539. ISBN 978-83-7609-295-9.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] C.A.C.A. Quigley C.A.C.A. i inni, Androgen receptor defects: historical, clinical, and molecular perspectives, „Endocrine Reviews”, 16 (3), 1995, s. 271–321, DOI: 10.1210/edrv-16-3-271, ISSN 0163-769X, PMID: 7671849 [dostęp 2022-08-26] .

[2] AngelikiA. Galani AngelikiA. i inni, Androgen insensitivity syndrome: clinical features and molecular defects, „Hormones (Athens, Greece)”, 7 (3), 2008, s. 217–229, DOI: 10.14310/horm.2002.1201, ISSN 1109-3099, PMID: 18694860 [dostęp 2022-08-26] .

[3] C.C. Sultan C.C. i inni, Disorders linked to insufficient androgen action in male children, „Human Reproduction Update”, 7 (3), 2001, s. 314–322, DOI: 10.1093/humupd/7.3.314, ISSN 1355-4786, PMID: 11392378 [dostęp 2022-08-26] .

[Drewa-4] Gerard Drewa: Genetyka medyczna Podręcznik dla studentów. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2011, s. 539. ISBN 978-83-7609-295-9.

[1]

[2]

[3]

[4]