Skok w dal z miejsca
Skok w dal z miejsca – konkurencja lekkoatletyczna, rozgrywana na letnich igrzyskach olimpijskich od 1900 do 1912. Polega na odbiciu się sprzed wyznaczonej linii, stojąc na ziemi obiema nogami i oddaniu jak najdłuższego skoku, lądując na obu stopach. W konkursach olimpijskich liczony był najdłuższy z trzech oddanych skoków.
Poza igrzyskami olimpijskimi skok w dal z miejsca rozgrywany był na wielu innych międzynarodowych zawodach, m.in. na Olimpiadzie Letniej w 1906[1], mistrzostwach Ameryki Południowej (1919 i 1920)[2], igrzyskach krajów sprzymierzonych (1919)[3] czy na Światowych Igrzyskach Kobiet (1922 i 1926)[4].
Konkurencja ta pojawiała się także wielokrotnie w programie mistrzostw krajowych, m.in. podczas: mistrzostw Polski (1920, 1921 wśród mężczyzn[5] oraz od 1927 do 1947 wśród kobiet[6]), Włoch (siedmiokrotnie w latach 1913–1929)[7] oraz Francji (kilkunastokrotnie, po raz ostatni na mistrzostwach kobiet w 1926), a także podczas halowych czempionatów Stanów Zjednoczonych (ostatni raz w 1931 w rywalizacji mężczyzn oraz w 1964 – w rywalizacji kobiet)[8][9], Polski (w okresie międzywojennym)[10], Szwecji (po raz ostatni w 1965)[11] czy Norwegii (także współcześnie)[12].
Skok w dal z miejsca rozgrywany jest podczas Olimpiad Specjalnych.
Ray Ewry ustanowił rekord świata w skoku w dal z miejsca, skacząc na odległość 3,47 metra w Saint Louis w 1904[13]. Aktualny rekord dzierży norweski skoczek Arne Tvervaag, który oddał skok na odległość 3,71 metra w Noresund 11 listopada 1968[14].
Medaliści olimpijscy[edytuj | edytuj kod]
| Rok: |  1. miejsce
|
Rezultat |  2. miejsce
|
Rezultat |  3. miejsce
|
Rezultat |
| 1900 |  Ray Ewry |
3,300 | Irving Baxter |
3,135 |  Émile Torcheboeuf |
3,030 |
| 1904 | Ray Ewry |
3,47 | Charles King |
3,27 | John Biller |
3,25 |
| 1908 |  Ray Ewry |
3,33 |  Konstandinos Tsiklitiras |
3,22 | Martin Sheridan |
3,22 |
| 1912 | Konstandinos Tsiklitiras |
3,37 |  Platt Adams |
3,36 | Benjamin Adams |
3,28 |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Olympic Games Medallists – Athletics (Men) [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-18] (ang.).
- ↑ South American Championships (Men) [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-18] (ang.).
- ↑ Inter-Allied Games [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-18] (ang.).
- ↑ Women's World and European Games [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-18] (ang.).
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 164. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Janusz Rozum, Maciej Rychwalski, Andrzej Socha: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1922–2011. Konkurencje kobiece. Bydgoszcz: Komisja Statystyczna PZLA, 2011.
- ↑ PODIO DEGLI “ASSOLUTI” I CAMPIONI ITALIANI DAL 1906 AL 2008 [online], sportolimpico.it, s. 4 [dostęp 2012-11-19] (wł.).
- ↑ United States Indoor Championships (Men) [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-19] (ang.).
- ↑ United States Indoor Championships (Women) [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-19] (ang.).
- ↑ Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu międzywojennym 1920-1939: Tom 1 Wyniki Mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
- ↑ Swedish Indoor Championships [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-19] (ang.).
- ↑ Norwegian Indoor Championships [online], gbrathletics [dostęp 2012-11-19] (ang.).
- ↑ Zbigniew Porada: Starożytne i nowożytne igrzyska olimpijskie. Kraków: KAW, 1980, s. 381.
- ↑ Long Jump World Records [online], topendsports.com [dostęp 2012-11-19] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Athletics Men's Standing Long Jump Medalists [online], Sports-Reference.com [dostęp 2012-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-04] (ang.).