Przejdź do zawartości

Skunksowiec pasiasty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skunksowiec pasiasty
Conepatus semistriatus[1]
(Boddaert, 1785)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Nadrodzina

łasicokształtne

Rodzina

skunksowate

Rodzaj

skunksowiec

Gatunek

skunksowiec pasiasty

Synonimy
  • Viverra semistriata Boddaert, 1785[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Skunksowiec pasiasty[4], surillo pasiasty (Conepatus semistriatus) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych wysepujący w Ameryce Środkowej i Południowej od Meksyku do Peru i Brazylii. Najchętniej żyje w lasach, ale można go również spotkać na sawannach.

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała ok. 57 cm, masa ok. 1,6 kg, samce większe od samic. Sierść czarna, szorstka, z białym pasem biegnącym od szyi ku ogonowi i rozdzielającym się na dwa osobne paski. Na ogonie występują zarówno czarne, jak i białe włosy. Długie pazury. Nos podobny do świńskiego.

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]

Nocny tryb życia. Chętnie przebywa w towarzystwie innych osobników swego gatunku. Terytorialny, rozmiar terytorium zależy od pory roku – wynosi on ok. 53 hektary podczas pory suchej i 18 hektarów podczas pory deszczowej. Wahania rozmiarów terenu powiązane są z dostępnością pożywienia, terytorium jest mniejsze, gdy jedzenia jest dużo. Żywi się głównie mięsem – ssakami, ptakami, gadami i bezkręgowcami, ale zjada też ziarna, orzechy i owoce.

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Niewiele wiadomo o rozmnażaniu się tego ssaka. Prawdopodobnie okres rozrodczy przypada wiosną. Samica rodzi 2-5 młodych, które karmi mlekiem przez ok. 3 miesiące. Dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 10 miesięcy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Conepatus semistriatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. P. Boddaert: Elenchus animalium. Cz. 1: Sistens quadrupedia huc usque nota, eorumque varietates: ad ductum naturae, quantum fieri potuit disposita. Roterodami: C.R. Hake, 1784, s. 84. (łac.).
  3. A.D. Cuarón, K. Helgen, F. Reid, Conepatus semistriatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-27] (ang.).
  4. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 162. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]