Snitowo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Snitowo
Снітава
Снитово
Ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

janowski

Sielsowiet

Horbacha

Populacja
• liczba ludności


677
(2019)

Kod pocztowy

225826

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Snitowo”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Snitowo”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po prawej znajduje się punkt z opisem „Snitowo”
Ziemia52°07′50″N 25°26′34″E/52,130556 25,442778

Snitowo (biał. Снітава, Snitawa; ros. Снитово, Snitowo) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie janowskim, w sielsowiecie Horbacha.

Znajduje tu się przystanek kolejowy Snitowo, położony na linii Łuniniec – Żabinka.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W XIX i w początkach XX w. położone było w Rosji, w guberni grodzieńskiej, w powiecie kobryńskim, w gminie Worocewicze. W XIX w pobliżu wsi powstała stacja kolejowa Snitowo[1].

W dwudziestoleciu międzywojennym leżało w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie drohickim[a], do 18 kwietnia 1928 w gminie Worocewicze, następnie w gminie Janów[2][3]. W 1921 wieś liczyła 611 mieszkańców, zamieszkałych w 144 budynkach, w tym 551 tutejszych, 34 Żydów i 26 Białorusinów. 577 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 34 mojżeszowego. Stacja kolejowa Snitowo łącznie z kolonią Snitowo Nowe liczyły 28 mieszkańców, zamieszkałych w 3 budynkach, w tym 14 Żydów, 13 Polaków i 1 Białorusina. 14 mieszkańców było wyznania mojżeszowego, 8 rzymskokatolickiego i 6 prawosławnego[2].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. do 12 grudnia 1920 w powiecie kobryńskim

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Schemat dróg żelaznych europejskiej części Rosji (1912). [dostęp 2022-11-06]. (ros.).
  2. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VIII - Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.
  3. Dz.U. z 1928 r. nr 46, poz. 452

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]