Kūkai

Obraz przedstawiający Kūkai'a

Posąg Kōbō-Daishi przed świątynią w Kobe

Kūkai (jap. 空海 Kūkai; ur. 774, zm. 835) – był japońskim mnichem, uczonym, poetą i artystą, założycielem buddyjskiej sekty shingon (Shingon-shū; sekta "Prawdziwego słowa"). Znany jest również pod pośmiertnym imieniem Kōbō-Daishi (jap. 弘法大師 wielki mistrz rozpowszechniający prawo), nadanym mu przez dwór cesarski w 921 r.

W 804 r. Kūkai wyruszył do Chin, gdzie pobierał nauki u Huiguo, nauczyciela buddyzmu ezoterycznego, który z kolei był bezpośrednim uczniem indyjskiego mistrza. Podczas swojego pobytu w Państwie Środka poznał także chińską kaligrafię i poezję, ucząc się u najlepszych mistrzów ówczesnych czasów. Do Japonii Kūkai powrócił w 806 roku.

W 816 r. otrzymał z nadania cesarza Saga ziemię na górze Kōya (Kōya-san), gdzie założył jeden z dwóch ośrodków szkoły shingon.

Kūkai zasłynął jako kaligraf i twórca sylabariusza japońskiego kana służącego do zapisu elementów fonetycznych języka japońskiego (obok chińskich znaków kanji). Jest uważany również za twórcę Iroha-uta, jednego z najbardziej znanych japońskich wierszy, napisanego przy zastosowaniu każdej z sylab kana. Prekursor męskiej miłości - shudō. Był również rzeźbiarzem, architektem, a nawet inżynierem (w 822 r. kierował, na polecenie dworu cesarskiego, budową zbiornika irygacyjnego).

Bibliografia

• Maciej Kanert Starożytna Japonia, WUJ, Kraków 2006, ISBN 83-233-2152-3
• Jolanta Tubielewicz Kultura Japonii. Słownik, WSiP, Warszawa 1996, ISBN 83-02-06378-9

Zobacz też

• Saichō (Dengyō Daishi)