Znak krzyża: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
zmienilem kolejnosc w wykonywyniu znaku krzyza przez prawoslawnych.. czyli na znak krzyza a nie jakis zygzak ktory tu byl.. kolejnosc jest identyczna jak w katolicyzmie tylko najpier jest prawe ramie a potem lewe.. artykul byl bledny Znacznik: usuwanie kategorii (filtr nadużyć) |
drobne merytoryczne, poprawa linków |
||
Linia 12: | Linia 12: | ||
== Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich == |
== Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich == |
||
Znak krzyża w [[Cerkiew prawosławna|Kościele prawosławnym]] i [[Katolickie Kościoły wschodnie|Kościołach wschodnich]] wykonuje się prawą dłonią ze złączonymi 3 palcami: [[kciuk]]iem, wskazującym i środkowym (symbolika [[Trójca Święta|Trójcy Świętej]]), a 2 pozostałe są schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Znak krzyża kreśli się od czoła ("w imię Ojca") do prawego ("i Syna") |
Znak krzyża w [[Cerkiew prawosławna|Kościele prawosławnym]] i [[Katolickie Kościoły wschodnie|Kościołach wschodnich]] wykonuje się prawą dłonią ze złączonymi 3 palcami: [[kciuk]]iem, wskazującym i środkowym (symbolika [[Trójca Święta|Trójcy Świętej]]), a 2 pozostałe są schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich wykonuje się prawą dłonią ze złączonymi 3 palcami: kciukiem, wskazującym i środkowym (symbolika Trójcy Świętej), a 2 pozostałe są schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Znak krzyża kreśli się od czoła ("w imię ") do gornej czesci brzucha ("Ojca ") a potem do prawego ("i Syna") i lewego ramienia ("i Ducha Świętego"). |
||
Przed reformą [[Nikon (patriarcha Moskwy)|Nikona]] rosyjscy prawosławni czynili znak krzyża tylko przy pomocy palca wskazującego i środkowego, krzyżując je. Tę formę do dzisiaj zachowali [[staroobrzędowcy]]. |
|||
Przed [[reforma liturgiczna patriarchy Nikona|reformą]] [[Nikon (patriarcha Moskwy)|Nikona]] rosyjscy prawosławni czynili znak krzyża tylko przy pomocy palca wskazującego i środkowego, krzyżując je. Tę formę do dzisiaj zachowali [[staroobrzędowcy]]. |
Wersja z 15:56, 11 maj 2012
Szablon:Źródła Znak krzyża – rytuał stanowiący ważny element liturgii w Kościele katolickim i prawosławnym, pojawia się także w katolickich kościołach wschodnich oraz anglikanizmie. Znak ten, rozpoczynający i kończący modlitwę oraz liturgię, stanowi wyznanie, że wierni tych religii oczekują zbawienia tylko od krzyża Chrystusowego.
Znakowi często towarzyszy wypowiedzenie słów „W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. (Amen)”.
Znak krzyża w Kościele rzymskim i w Kościele ewangelicko-augsburskim (luterańskim)
Duży znak krzyża w Kościele katolickim i w kościołach ewangelicko-luterańskich wygląda następująco: prawą ręką, z wyprostowanymi palcami (symbolika 5 ran Chrystusa) kreśli się linię od czoła (wypowiadając w tym czasie słowa "w imię") do serca ("Ojca"), później od lewego ("i Syna") i do prawego ramienia ("i Ducha Świętego").
Mały znak krzyża polega na nakreśleniu na ciele (zwykle kciukiem prawej ręki) trzech krzyżyków: na głowie, ustach i sercu. Wyraża on gotowość do rozumienia, głoszenia i realizowania w życiu Słowa Bożego.
Po rozpoczynającym mszę znaku krzyża następuje pozdrowienie ludu. Duży znak krzyża jako gest jest zwykle pomijany w Kościołach ewangelickich.
Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich
Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich wykonuje się prawą dłonią ze złączonymi 3 palcami: kciukiem, wskazującym i środkowym (symbolika Trójcy Świętej), a 2 pozostałe są schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich wykonuje się prawą dłonią ze złączonymi 3 palcami: kciukiem, wskazującym i środkowym (symbolika Trójcy Świętej), a 2 pozostałe są schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Znak krzyża kreśli się od czoła ("w imię ") do gornej czesci brzucha ("Ojca ") a potem do prawego ("i Syna") i lewego ramienia ("i Ducha Świętego").
Przed reformą Nikona rosyjscy prawosławni czynili znak krzyża tylko przy pomocy palca wskazującego i środkowego, krzyżując je. Tę formę do dzisiaj zachowali staroobrzędowcy.