Ion I.C. Brătianu

Ion Bratianu

Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1864 Ștefănești
Data i miejsce śmierci	24 listopada 1927 Bukareszt
premier Rumunii
Okres	od 9 stycznia 1909 do 28 grudnia 1910
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Dimitrie Sturdza
Następca	Petre P. Carp
premier Rumunii
Okres	od 4 stycznia 1914 do 28 stycznia 1918
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Titu Maiorescu
Następca	Alexandru Averescu
premier Rumunii
Okres	od 14 grudnia 1918 do 1 października 1919
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Constantin Coandă
Następca	Artur Văitoianu
premier Rumunii
Okres	od 19 stycznia 1922 do 30 marca 1926
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Take Ionescu
Następca	Alexandru Averescu
premier Rumunii
Okres	od 21 czerwca 1927 do 24 listopada 1927
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Barbu Știrbey
Następca	Vintilă Brătianu

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Ion Brătianu też jako: Ionel Bratianu (ur. 20 sierpnia 1864, zm. 24 listopada 1927 w Bukareszcie) – rumuński polityk, pięciokrotny premier Rumunii w latach 1909-1927.

Był synem Iona Brătianu, a także bratem Vintili Brătianu i Dinu Brătianu. Po ukończeniu prestiżowego kolegium św. Sawy w Bukareszcie, wstąpił na ochotnika do korpusu artylerii, w którym odbył sześciomiesięczną służbę. W 1883 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się początkowo w Collège Sainte-Barbe, a następnie w École Polytechnique, gdzie uzyskał dyplom inżyniera. Po powrocie do kraju znalazł pracę w kolejnictwie.

W 1895, już po śmierci ojca wstąpił do Partii Narodowo-Liberalnej i w tym samym roku uzyskał mandat deputowanego w wyborach do parlamentu. 31 marca 1897 objął stanowisko ministra robót publicznych. Po stłumieniu insurekcji chłopskiej w Mołdawii, w 1907 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Dwa lata później osiągnął szczyt swojej kariery politycznej obejmując kierownictwo nad Partią Narodowo-Liberalną, a następnie stając po raz pierwszy na czele rządu rumuńskiego.

Po raz kolejny na czele rządu rumuńskiego stanął w styczniu 1914 i pozostał na tym stanowisku do stycznia 1918. Podobnie jak i jego partia był zwolennikiem przyłączenia się Rumunii do państw Ententy i wystąpienia przeciwko państwom centralnym. Trzeci raz objął stanowisko szefa rządu po strajku generalnym w Bukareszcie (grudzień 1918), kiedy upadł gabinet Constantina Coandy. Brătianu przewodniczył delegacji rumuńskiej na konferencji pokojowej w Paryżu.

Ostatni raz na czele rządu rumuńskiego stanął w czerwcu 1927, pół roku przed śmiercią. Zmarł w wyniku komplikacji spowodowanych ostrym zapaleniem krtani.

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria Moruzi, z którą miał syna Gheorghe. W 1906 poślubił Elizę Știrbey, która była wcześniej żoną Alexandru Marghilomana. Małżeństwo było bezdzietne.

9 maja 1922 otrzymał Order Orła Białego.

Publikacje

• 1899: Notre commerce de cereales
• 1911: Chestia tramvaielor comunale
• 1911: Manifest-program, dwa tomy
• 1913: România și Peninsula Balcanică (Rumunia i Półwysep Bałkański)
• 1919: Situația înternațională a României. Expunere făcută la Adunarea Deputaților
• 1922: Din amintirile altora și ale mele
• 1926: Activitatea corpurilor legiuitoare și a Guvernului de la ianuarie 1922 până la 27 martie 1916
• 1933: Discursurile lui Ion I.C. Brătianu (pośmiertnie, cztery tomy)

Bibliografia

• Biografia polityka na portalu Firstworldwar.com
• Ion Mitican, Pe urmele lui Ionel Brătianu, acum 90 de ani
• Mircea Dumitriu, Ion I.C. Bratianu - un om pentru istoria Romaniei