Ion I.C. Brătianu: Różnice pomiędzy wersjami

Ion Bratianu
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1864 ; Ștefănești, Księstwo Rumunii
Data i miejsce śmierci	24 listopada 1927 ; Bukareszt, Królestwo Rumunii
	premier Rumunii
Okres	od 9 stycznia 1909; do 28 grudnia 1910
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Dimitrie Sturdza
Następca	Petre P. Carp
	premier Rumunii
Okres	od 4 stycznia 1914; do 28 stycznia 1918
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Titu Maiorescu
Następca	Alexandru Averescu
	premier Rumunii
Okres	od 14 grudnia 1918; do 1 października 1919
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Constantin Coandă
Następca	Artur Văitoianu
	premier Rumunii
Okres	od 19 stycznia 1922; do 30 marca 1926
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Take Ionescu
Następca	Alexandru Averescu
	premier Rumunii
Okres	od 21 czerwca 1927; do 24 listopada 1927
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Barbu Știrbey
Następca	Vintilă Brătianu
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 09:48, 11 kwi 2016

Ion Brătianu też jako: Ionel Bratianu (ur. 20 sierpnia 1864, zm. 24 listopada 1927 w Bukareszcie) – rumuński polityk, pięciokrotny premier Rumunii w latach 1909-1927.

Był synem Iona Brătianu, a także bratem Vintili Brătianu i Dinu Brătianu. Po ukończeniu prestiżowego kolegium św. Sawy w Bukareszcie, wstąpił na ochotnika do korpusu artylerii, w którym odbył sześciomiesięczną służbę. W 1883 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się początkowo w Collège Sainte-Barbe, a następnie w École polytechnique, gdzie uzyskał dyplom inżyniera. Po powrocie do kraju znalazł pracę w kolejnictwie.

W 1895, już po śmierci ojca wstąpił do Partii Narodowo-Liberalnej i w tym samym roku uzyskał mandat deputowanego w wyborach do parlamentu. 31 marca 1897 objął stanowisko ministra robót publicznych. Po stłumieniu insurekcji chłopskiej w Mołdawii, w 1907 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Dwa lata później osiągnął szczyt swojej kariery politycznej obejmując kierownictwo nad Partią Narodowo-Liberalną, a następnie stając po raz pierwszy na czele rządu rumuńskiego.

Po raz kolejny na czele rządu rumuńskiego stanął w styczniu 1914 i pozostał na tym stanowisku do stycznia 1918. Podobnie jak i jego partia był zwolennikiem przyłączenia się Rumunii do państw Ententy i wystąpienia przeciwko państwom centralnym. Trzeci raz objął stanowisko szefa rządu po strajku generalnym w Bukareszcie (grudzień 1918), kiedy upadł gabinet Constantina Coandy. Brătianu przewodniczył delegacji rumuńskiej na konferencji pokojowej w Paryżu.

Ostatni raz na czele rządu rumuńskiego stanął w czerwcu 1927, pół roku przed śmiercią. Zmarł w wyniku komplikacji spowodowanych ostrym zapaleniem krtani.

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria Moruzi, z którą miał syna Gheorghe. W 1906 poślubił Elizę Știrbey, która była wcześniej żoną Alexandru Marghilomana. Małżeństwo było bezdzietne.

9 maja 1922 otrzymał Order Orła Białego.

Publikacje

1899: Notre commerce de cereales
1911: Chestia tramvaielor comunale
1911: Manifest-program, dwa tomy
1913: România și Peninsula Balcanică (Rumunia i Półwysep Bałkański)
1919: Situația înternațională a României. Expunere făcută la Adunarea Deputaților
1922: Din amintirile altora și ale mele
1926: Activitatea corpurilor legiuitoare și a Guvernului de la ianuarie 1922 până la 27 martie 1916
1933: Discursurile lui Ion I.C. Brătianu (pośmiertnie, cztery tomy)

Bibliografia

@@ Linia 43: / Linia 43: @@
 '''Ion Brătianu''' też jako: Ionel Bratianu (ur. 20 sierpnia 1864, zm. 24 listopada 1927 w Bukareszcie) – rumuński polityk, pięciokrotny premier Rumunii w latach 1909-1927.
-Był synem [[Ion Brătianu|Iona Brătianu]], a także bratem Vintili Brătianu i Dinu Brătianu. Po ukończeniu prestiżowego kolegium św. Sawy w Bukareszcie, wstąpił na ochotnika do korpusu artylerii, w którym odbył sześciomiesięczną służbę. W 1883 wyjechał do [[Paryż]]a, gdzie uczył się początkowo w Collège Sainte-Barbe, a następnie w [[École Polytechnique]], gdzie uzyskał dyplom inżyniera. Po powrocie do kraju znalazł pracę w kolejnictwie.
+Był synem [[Ion Brătianu|Iona Brătianu]], a także bratem Vintili Brătianu i Dinu Brătianu. Po ukończeniu prestiżowego kolegium św. Sawy w Bukareszcie, wstąpił na ochotnika do korpusu artylerii, w którym odbył sześciomiesięczną służbę. W 1883 wyjechał do [[Paryż]]a, gdzie uczył się początkowo w Collège Sainte-Barbe, a następnie w [[École polytechnique]], gdzie uzyskał dyplom inżyniera. Po powrocie do kraju znalazł pracę w kolejnictwie.
 W 1895, już po śmierci ojca wstąpił do Partii Narodowo-Liberalnej i w tym samym roku uzyskał mandat deputowanego w wyborach do [[Izba Deputowanych (Rumunia)|parlamentu]]. 31 marca 1897 objął stanowisko ministra robót publicznych. Po stłumieniu [[Insurekcja chłopska w Mołdawii|insurekcji chłopskiej w Mołdawii]], w 1907 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Dwa lata później osiągnął szczyt swojej kariery politycznej obejmując kierownictwo nad Partią Narodowo-Liberalną, a następnie stając po raz pierwszy na czele rządu rumuńskiego.
-Po raz kolejny na czele rządu rumuńskiego stanął w styczniu 1914 i pozostał na tym stanowisku do stycznia 1918. Podobnie jak i jego partia był zwolennikiem przyłączenia się Rumunii do państw [[Ententa|Ententy]] i wystąpienia przeciwko państwom centralnym. Trzeci raz objął stanowisko szefa rządu po [[Strajk generalny|strajku generalnym]] w Bukareszcie (grudzień 1918), kiedy upadł gabinet [[Constantin Coandă|Constantina Coandy]]. Brătianu przewodniczył delegacji rumuńskiej na [[Konferencja pokojowa w Paryżu (1919)|konferencji pokojowej w Paryżu]].
+Po raz kolejny na czele rządu rumuńskiego stanął w styczniu 1914 i pozostał na tym stanowisku do stycznia 1918. Podobnie jak i jego partia był zwolennikiem przyłączenia się Rumunii do państw [[Ententa|Ententy]] i wystąpienia przeciwko państwom centralnym. Trzeci raz objął stanowisko szefa rządu po [[Strajk|strajku generalnym]] w Bukareszcie (grudzień 1918), kiedy upadł gabinet [[Constantin Coandă|Constantina Coandy]]. Brătianu przewodniczył delegacji rumuńskiej na [[Konferencja pokojowa w Paryżu (1919)|konferencji pokojowej w Paryżu]].
 Ostatni raz na czele rządu rumuńskiego stanął w czerwcu 1927, pół roku przed śmiercią. Zmarł w wyniku komplikacji spowodowanych [[Ostre zapalenie krtani|ostrym zapaleniem krtani]].