Antoni Longin Baranowski: Różnice pomiędzy wersjami

Antoni Longin Baranowski
	generał podporucznik
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1854 ; Burbiszki
Data i miejsce śmierci	31 maja 1922 ; Wilno
	Przebieg służby
Lata służby	1872-1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie;
Jednostki	Grupa Wojsk Litwy Środkowej
Stanowiska	dowódca grupy wojsk
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka;
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 21:03, 24 sie 2016

Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski herbu Ostoja, ros. Антон-Логвин Юрьевич Барановский (ur. 15 marca 1854 w Burbiszkach, zm. 31 maja 1922 w Wilnie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał podporucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Antoni Longin Baranowski urodził się 15 marca 1854 roku w Burbiszkach, w powiecie trockim ówczesnej guberni wileńskiej, w rodzinie Jerzego. Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie. 12 stycznia 1872 roku wstąpił do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty w Czugujewie. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły i awansie na chorążego (ros. Прапорщик) ze starszeństwem z 25 sierpnia 1874 roku został przydzielony do 123 Kozłowskiego Pułku Piechoty (ros. 123-й пехотный Козловский полк), który wchodził w skład 31 Dywizji Piechoty i stacjonował w Kursku. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876), wojnie rosyjsko-tureckiej (1877-1878). 14 maja 1896 roku awansował na podpułkownika (ros. Подполковник). W latach 1904-1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Był ranny. W 1907 roku został awansowany na pułkownika (ros. Полковник) ze starszeństwem z 3 stycznia 1905 roku. 13 lutego 1907 roku został dowódcą 3 batalionu 114 Nowotorżockiego Pułku Piechoty (ros. 114-й пехотный Новоторжский полк), który wchodził w skład 29 Dywizji Piechoty i stacjonował w Mitawie (obecnie Jełgawa) na Łotwie. 30 kwietnia 1908 roku został wojskowym naczelnikiem powiatu bobrujskiego. 9 sierpnia 1908 roku objął dowództwo 25 Północnosyberyjskiego Pułku Strzelców generała porucznika Kondratienko (ros. 25-й Восточно-Сибирский стрелковый генерал-лейтенанта Кондратенко полк) stacjonujący w Irkucku. 1 marca 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. W trakcie I wojny światowej zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918. 21 maja 1916 roku został awansowany na generała majora.

Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał Wojciech Falewicz zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”^[1]. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[2]. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu^[3]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[4]. Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na cmentarzu wojskowym na Antokolu.

Generał Baranowski był żonaty z Marią Zacharzewską, z którą miał syna (ur. 1898)^[5].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)^[6]
Krzyż Walecznych – czterokrotnie

↑ Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
↑ Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.
↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 72.
↑ Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)

Bibliografia

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Artur Kijas, Polacy w Rosji od XVII wieku do 1917 roku, Inst. Wydawniczy PAX, Wydawnictwo Poznańskie, ISBN 83-211-1340-0.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
Antoni Longin Baranowski, Katoteka projektu armia rosyjska w Wielkiej Wojnie [1].

[1] Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.

[3] Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.

[5] Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 72.

[6] Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
+{{Żołnierz infobox
-[[Plik:Grób Gen. Baranowskiego.jpg|thumb|200px|grób na polskim cmentarzu wojskowym na Antokolu w Wilnie]]
+ |imię i nazwisko     = Antoni Longin Baranowski
-'''Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski''' [[Ostoja (herb szlachecki)|herbu Ostoja]], [[Język rosyjski|ros.]] ''Антон-Логвин Юрьевич Барановский'' (ur. [[15 marca]] [[1854]] w Burbiszkach, zm. [[31 maja]] [[1922]] w [[Wilno|Wilnie]]) – [[Generał|generał major]] [[Armia Imperium Rosyjskiego|Armii Imperium Rosyjskiego]], [[Generał#Generał w Wojsku Polskim II RP|generał podporucznik]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]], kawaler [[Order Virtuti Militari|Orderu Virtuti Militari]].
+ |imię i nazwisko org =
+ |pseudonim           =
+ |rodzaj wojsk        = lądowe
+ |zwycięstwa          =
+ |grafika             =
+ |opis grafiki        =
+ |stopień grafika     =
+ |stopień             = generał podporucznik
+ |data urodzenia      = [[15 marca]] [[1854]]
+ |miejsce urodzenia   = Burbiszki
+ |data śmierci        = [[31 maja]] [[1922]]
+ |miejsce śmierci     = [[Wilno]]
+ |lata służby         = 1872-1921
+ |siły zbrojne        = [[Armia Imperium Rosyjskiego]]<br /> [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsko Polskie]]<br />
+ |jednostki           = Grupa Wojsk Litwy Środkowej
+ |stanowiska          = dowódca grupy wojsk
+ |wojny i bitwy       = [[I wojna światowa]]<br />[[wojna polsko-bolszewicka]]<br />
+ |późniejsza praca    =
+ |odznaczenia         = {{order|VM|KS}} {{order|KW|4}}
+ |commons             =
+ |wikicytaty          =
+}}
+[[Plik:Grób Gen. Baranowskiego.jpg|thumb|240px|grób na polskim cmentarzu wojskowym na Antokolu w Wilnie]]
+'''Antoni Longin Mirza Tuhan-Baranowski''' [[Ostoja (herb szlachecki)|herbu Ostoja]], [[Język rosyjski|ros.]] ''Антон-Логвин Юрьевич Барановский'' (ur. 15 marca [[1854]] w Burbiszkach, zm. 31 maja [[1922]] w [[Wilno|Wilnie]]) – [[Generał|generał major]] [[Armia Imperium Rosyjskiego|Armii Imperium Rosyjskiego]], [[Generał#Generał w Wojsku Polskim II RP|generał podporucznik]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]], kawaler [[Order Virtuti Militari|Orderu Virtuti Militari]].
 == Życiorys ==
 Antoni Longin Baranowski urodził się 15 marca 1854 roku w Burbiszkach, w [[Powiat trocki|powiecie trockim]] ówczesnej [[Gubernia wileńska|guberni wileńskiej]], w rodzinie Jerzego. Wykształcenie średnie zdobył w Wilnie. 12 stycznia 1872 roku wstąpił do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty w [[Czugujew]]ie. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły i awansie na [[Chorąży|chorążego]] (ros. ''Прапорщик'') ze starszeństwem z 25 sierpnia 1874 roku został przydzielony do 123 Kozłowskiego Pułku Piechoty (ros. ''123-й пехотный Козловский полк''), który wchodził w skład [[31 Dywizja Piechoty Imperium Rosyjskiego|31 Dywizji Piechoty]] i stacjonował w Kursku. W tym czasie wziął udział w powstaniu serbskim (1876), [[Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)|wojnie rosyjsko-tureckiej]] (1877-1878). 14 maja 1896 roku awansował na podpułkownika (ros. ''Подполковник''). W latach 1904-1905 walczył na [[Wojna rosyjsko-japońska|wojnie rosyjsko-japońskiej]]. Był ranny. W 1907 roku został awansowany na pułkownika (ros. ''Полковник'') ze starszeństwem z 3 stycznia 1905 roku. 13 lutego 1907 roku został dowódcą 3 batalionu 114 Nowotorżockiego Pułku Piechoty (ros. ''114-й пехотный Новоторжский полк''), który wchodził w skład [[29 Dywizja Piechoty Imperium Rosyjskiego|29 Dywizji Piechoty]] i stacjonował w Mitawie (obecnie [[Jełgawa]]) na Łotwie. 30 kwietnia 1908 roku został wojskowym naczelnikiem [[Powiat bobrujski|powiatu bobrujskiego]]. 9 sierpnia 1908 roku objął dowództwo 25 Północnosyberyjskiego Pułku Strzelców generała porucznika Kondratienko (ros. ''25-й Восточно-Сибирский стрелковый генерал-лейтенанта Кондратенко полк'') stacjonujący w Irkucku. 1 marca 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. W trakcie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] zmobilizowany do armii carskiej brał udział w walkach od 1915 do przełomu 1917/1918. 21 maja 1916 roku został awansowany na generała majora.
-Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał [[Wojciech Falewicz]] zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”<ref>''Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku'', Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.</ref>. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.</ref>. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu [[Wojsko Litwy Środkowej|Wojska Litwy Środkowej]]. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu<ref>''Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku'', Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.</ref>. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.</ref>.
+Od maja 1919 roku w Wojsku Polskim. 27 września 1919 roku generał [[Wojciech Falewicz]] zawiadomił telegraficznie Naczelnika Państwa, że generał Baranowski „zgadza się na wyjazd do Syberii”<ref>''Telegram generała Wojciecha Falewicza do Naczelnika Państwa nadany w Grodnie 27 września 1919 roku'', Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 365.</ref>. W październiku 1919 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej na Syberii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.</ref>. Po powrocie z Syberii został zastępcą dowódcy I Korpusu [[Wojsko Litwy Środkowej|Wojska Litwy Środkowej]]. Od 26 lutego 1921 roku czasowo, w zastępstwie, pełnił obowiązki dowódcy Grupy Wojsk Litwy Środkowej, która powstała z przemianowania I Korpusu<ref>''Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku'', Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.</ref>. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.</ref>. Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na [[Cmentarze na Antokolu|cmentarzu wojskowym na Antokolu]].
-Zmarł 31 maja 1922 roku w Wilnie. Pochowany na [[Cmentarze na Antokolu|cmentarzu wojskowym na Antokolu]].
 Generał Baranowski był żonaty z Marią Zacharzewską, z którą miał syna (ur. 1898)<ref>Piotr Stawecki, ''Słownik biograficzny ...'', s. 72.</ref>.
@@ Linia 23: / Linia 45: @@
 * Piotr Stawecki, ''Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939'', Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
 * Antoni Longin Baranowski, ''Katoteka projektu armia rosyjska w Wielkiej Wojnie'' [http://www.grwar.ru/persons/persons.html?id=5166 ].
-__NOTOC__
 {{SORTUJ:Baranowski, Antoni Longin}}
 [[Kategoria:Baranowscy herbu Ostoja]]
-[[Kategoria:Generałowie podporucznicy II Rzeczypospolitej]]
+[[Kategoria:Generałowie brygady II Rzeczypospolitej]]
 [[Kategoria:Ludzie związani z Wilnem]]
 [[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)]]