Duchowieństwo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Literówka |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Religious Leaders, World Economic Forum 2009 Annual Meeting.jpg|thumb|Duchowieństwo]] |
[[Plik:Religious Leaders, World Economic Forum 2009 Annual Meeting.jpg|thumb|Duchowieństwo]] |
||
[[Plik:Belgische Bisschoppen.jpg|thumb|Grupa |
[[Plik:Belgische Bisschoppen.jpg|thumb|Grupa belgijskich biskupów katolickich (2007)]] |
||
'''Duchowieństwo''', |
'''Duchowieństwo''', in. '''kler''' ({{w języku|la|clerus}}, z [[język grecki|gr.]] ''kléros'') – ogół duchownych danego [[Kościół (organizacja)|Kościoła]] lub [[wspólnota religijna|wspólnoty religijnej]]<ref>{{Cytuj stronę | url =http://sjp.pwn.pl/sjp/duchowienstwo;2454546.html | tytuł =duchowieństwo | opublikowany =sjp.pwn.pl | język = pl | data dostępu = 2015-02-17}}</ref>. |
||
Pojęcie stanu duchownego powstało w [[prawo wyznaniowe|prawie wyznaniowym]], które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. ''kléros'' ‘udział’), od wiernych, czyli [[Wierni świeccy|laikatu]] (gr. ''laos'' ‘lud’). |
Pojęcie stanu duchownego powstało w [[prawo wyznaniowe|prawie wyznaniowym]], które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. ''kléros'' ‘udział’), od wiernych, czyli [[Wierni świeccy|laikatu]] (gr. ''laos'' ‘lud’). |
||
Wersja z 21:29, 30 sie 2016
Duchowieństwo, in. kler (łac. clerus, z gr. kléros) – ogół duchownych danego Kościoła lub wspólnoty religijnej[1].
Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym, które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. kléros ‘udział’), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos ‘lud’).
Kościół katolicki
W Kościele katolickim duchownym jest ten, który przyjął święcenia, czyli diakon, prezbiter i biskup. Zakonnicy, którzy nie przyjęli święceń kapłańskich, określani są poprawnie jako osoby konsekrowane. Tak więc osoba zakonna może być osobą konsekrowaną nie należącą do stanu duchownego lub należeć do obu tych stanów jednocześnie.
Z tego punktu widzenia rozróżnia się duchowieństwo zakonne (łac. clerici seculares – osoby duchowne, które złożyły równocześnie śluby zakonne) i duchowieństwo diecezjalne (inaczej: duchowieństwo świeckie; łac. clerici regulares – osoby duchowne, które nie złożyły ślubów zakonnych).
Osobami konsekrowanymi są także członkowie instytutów świeckich, którzy jednak z definicji – jako konsekrowane osoby świeckie – nie mogą być osobami duchownymi.
Historia w Polsce
Jako stan społeczny (a więc w innym sensie) duchowieństwo wyodrębniło się w Polsce w XIII wieku, kiedy arcybiskup Henryk Kietlicz uzyskał od książąt piastowskich przywileje borzykowski (1210) i wolborski (1215), nadające immunitety sądowy i podatkowy dobrom kościelnym. Tym samym Kościół w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym. W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność danego państwa, a pośredni poprzez papieża i biskupów na króla i władców tego kraju. Przykładem może być pełnienie przez prymasa urzędu interrexa. Od innych średniowiecznych stanów różnił się tym, że był zasilany wyłącznie przez osoby z innych stanów, a to ze względu na obowiązujący w Kościele rzymskokatolickim celibat.
Zobacz też
- ↑ duchowieństwo. sjp.pwn.pl. [dostęp 2015-02-17]. (pol.).