Władysław Massalski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne, drobne merytoryczne, kat. |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
|www = |
|www = |
||
}} |
}} |
||
'''Władysław Ansgary Błażej Massalski''' (ur. 30 stycznia [[1859]] na Wileńszczyźnie, zm. [[24 listopada]] [[1932]] w [[Warszawa|Warszawie]]) |
'''Władysław Ansgary Błażej Massalski''' (ur. 30 stycznia [[1859]] na Wileńszczyźnie, zm. [[24 listopada]] [[1932]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – [[botanika|botanik]], [[geografia|geograf]], podróżnik i badacz Azji Środkowej. |
||
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, był synem Jana Jerzego. W 1879 ukończył gimnazjum w Wilnie i rozpoczął studia w [[Petersburski Uniwersytet Państwowy|Uniwersytecie w Petersburgu]] na wydziale fizyczno-matematycznym. Za specjalizację studiów obrał botanikę. Studia ukończył w 1883, uzyskując stopień kandydata nauk na podstawie rozprawy ''Szkic klimatu i flory jawnokwiatowej Druskiennik''. Praca ta ukazała się drukiem w języku polskim w „Przeglądzie Fizjograficznym”. W 1885 wydelegowany został przez Rosyjskie Towarzystwo Geograficzne na Zakaukazie dla geobotanicznych badań w rejonie Batumu. Przedmiot jego zainteresowań stanowiła agrotechnika, hydrologia i geografia. Po powrocie do Petersburga w tym samym roku mianowany został asystentem w katedrze botaniki w Akademii Medyko-Chirurgicznej. W 1886 ponownie wyjechał do okręgu karskiego na pogranicze Azji Mniejszej, potem do Kraju Zakaspijskiego, do Turkiestanu i Buchary oraz na Kaukaz dla badań z zakresu upraw rolniczych. W 1887 porzucił karierę naukową i podjął pracę w Ministerstwie Rolnictwa w Petersburgu, w którym pozostał następne dwadzieścia lat. W latach 1893–1905 pełnił funkcję wicedyrektora departamentu rolnictwa, a w latach 1905–1907 funkcję dyrektora. Zajmował się wprowadzaniem upraw bawełny oraz podnoszenia na wysoki poziom ogrodnictwa. Był specjalistą od rolniczego zagospodarowania stepów. W 1909 objął funkcję dyrektora departamentu melioracji rolnych. W okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] zorganizował w ramach kierowanego przez siebie departamentu wojskową organizację hydrotechniczną. Po [[Rewolucja październikowa|rewolucji 1917]] ustąpił ze stanowiska dyrektora departamentu, ale szybko został wybrany na członka naukowego komitetu w Ludowym Komisariacie Rolnictwa. W 1919 powołano go na profesora [[Narodowy Uniwersytet Uzbekistanu|Uniwersytetu w Taszkencie]], gdzie wykładał geografię gospodarczą. Jako profesor Taszkienckiego Uniwersytetu prowadził badania agrarne, geograficzne i botaniczne [[Turkmenistan|Turkmenii]], [[Tadżykistan]]u, obszarów [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukazu]] i [[Kazachstan]]u. Za monografię dotyczącą badań Kazachstanu wyróżniony złotym medalem [[Rosyjskie Towarzystwo Geograficzne|Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego]]. Jako jedyny Polak trzykrotnie wyróżniony tym medalem. |
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, był synem Jana Jerzego. W 1879 ukończył gimnazjum w Wilnie i rozpoczął studia w [[Petersburski Uniwersytet Państwowy|Uniwersytecie w Petersburgu]] na wydziale fizyczno-matematycznym. Za specjalizację studiów obrał botanikę. Studia ukończył w 1883, uzyskując stopień kandydata nauk na podstawie rozprawy ''Szkic klimatu i flory jawnokwiatowej Druskiennik''. Praca ta ukazała się drukiem w języku polskim w „Przeglądzie Fizjograficznym”. W 1885 wydelegowany został przez Rosyjskie Towarzystwo Geograficzne na Zakaukazie dla geobotanicznych badań w rejonie Batumu. Przedmiot jego zainteresowań stanowiła agrotechnika, hydrologia i geografia. Po powrocie do Petersburga w tym samym roku mianowany został asystentem w katedrze botaniki w Akademii Medyko-Chirurgicznej. W 1886 ponownie wyjechał do okręgu karskiego na pogranicze Azji Mniejszej, potem do Kraju Zakaspijskiego, do Turkiestanu i Buchary oraz na Kaukaz dla badań z zakresu upraw rolniczych. W 1887 porzucił karierę naukową i podjął pracę w Ministerstwie Rolnictwa w Petersburgu, w którym pozostał następne dwadzieścia lat. W latach 1893–1905 pełnił funkcję wicedyrektora departamentu rolnictwa, a w latach 1905–1907 funkcję dyrektora. Zajmował się wprowadzaniem upraw bawełny oraz podnoszenia na wysoki poziom ogrodnictwa. Był specjalistą od rolniczego zagospodarowania stepów. W 1909 objął funkcję dyrektora departamentu melioracji rolnych. W okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] zorganizował w ramach kierowanego przez siebie departamentu wojskową organizację hydrotechniczną. Po [[Rewolucja październikowa|rewolucji 1917]] ustąpił ze stanowiska dyrektora departamentu, ale szybko został wybrany na członka naukowego komitetu w Ludowym Komisariacie Rolnictwa. W 1919 powołano go na profesora [[Narodowy Uniwersytet Uzbekistanu|Uniwersytetu w Taszkencie]], gdzie wykładał geografię gospodarczą. Jako profesor Taszkienckiego Uniwersytetu prowadził badania agrarne, geograficzne i botaniczne [[Turkmenistan|Turkmenii]], [[Tadżykistan]]u, obszarów [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukazu]] i [[Kazachstan]]u. Za monografię dotyczącą badań Kazachstanu wyróżniony złotym medalem [[Rosyjskie Towarzystwo Geograficzne|Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego]]. Jako jedyny Polak trzykrotnie wyróżniony tym medalem. |
||
| Linia 40: | Linia 40: | ||
{{SORTUJ:Massalski, Władysław}} |
{{SORTUJ:Massalski, Władysław}} |
||
[[Kategoria:Absolwenci |
[[Kategoria:Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Petersburskiego]] |
||
[[Kategoria:Ludzie związani z Wilnem]] |
[[Kategoria:Ludzie związani z Wilnem]] |
||
[[Kategoria:Massalscy herbu własnego|Władysław]] |
[[Kategoria:Massalscy herbu własnego|Władysław]] |
||
Wersja z 12:17, 30 lip 2017
 ok. 1890 | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
geograf |
| Odznaczenia | |
  
| |
Władysław Ansgary Błażej Massalski (ur. 30 stycznia 1859 na Wileńszczyźnie, zm. 24 listopada 1932 w Warszawie) – botanik, geograf, podróżnik i badacz Azji Środkowej.
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, był synem Jana Jerzego. W 1879 ukończył gimnazjum w Wilnie i rozpoczął studia w Uniwersytecie w Petersburgu na wydziale fizyczno-matematycznym. Za specjalizację studiów obrał botanikę. Studia ukończył w 1883, uzyskując stopień kandydata nauk na podstawie rozprawy Szkic klimatu i flory jawnokwiatowej Druskiennik. Praca ta ukazała się drukiem w języku polskim w „Przeglądzie Fizjograficznym”. W 1885 wydelegowany został przez Rosyjskie Towarzystwo Geograficzne na Zakaukazie dla geobotanicznych badań w rejonie Batumu. Przedmiot jego zainteresowań stanowiła agrotechnika, hydrologia i geografia. Po powrocie do Petersburga w tym samym roku mianowany został asystentem w katedrze botaniki w Akademii Medyko-Chirurgicznej. W 1886 ponownie wyjechał do okręgu karskiego na pogranicze Azji Mniejszej, potem do Kraju Zakaspijskiego, do Turkiestanu i Buchary oraz na Kaukaz dla badań z zakresu upraw rolniczych. W 1887 porzucił karierę naukową i podjął pracę w Ministerstwie Rolnictwa w Petersburgu, w którym pozostał następne dwadzieścia lat. W latach 1893–1905 pełnił funkcję wicedyrektora departamentu rolnictwa, a w latach 1905–1907 funkcję dyrektora. Zajmował się wprowadzaniem upraw bawełny oraz podnoszenia na wysoki poziom ogrodnictwa. Był specjalistą od rolniczego zagospodarowania stepów. W 1909 objął funkcję dyrektora departamentu melioracji rolnych. W okresie I wojny światowej zorganizował w ramach kierowanego przez siebie departamentu wojskową organizację hydrotechniczną. Po rewolucji 1917 ustąpił ze stanowiska dyrektora departamentu, ale szybko został wybrany na członka naukowego komitetu w Ludowym Komisariacie Rolnictwa. W 1919 powołano go na profesora Uniwersytetu w Taszkencie, gdzie wykładał geografię gospodarczą. Jako profesor Taszkienckiego Uniwersytetu prowadził badania agrarne, geograficzne i botaniczne Turkmenii, Tadżykistanu, obszarów Kaukazu i Kazachstanu. Za monografię dotyczącą badań Kazachstanu wyróżniony złotym medalem Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego. Jako jedyny Polak trzykrotnie wyróżniony tym medalem. W 1922 wyjechał do Polski w ramach repatriacji, gdzie podjął pracę na podrzędnym stanowisku w Ministerstwie Rolnictwa. W 1924 został mianowany naczelnikiem wydziału w Najwyższej Izbie Kontroli Państwowej. Ze stanowiska tego ustąpił po roku pracy. W 1926 został wybrany prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Geograficznego, funkcję tę sprawował do 1931, kiedy w związku z rozwijającą się chorobą zrezygnował z czynnej pracy, zostając członkiem honorowym Towarzystwa. W czasie swej prezesury w PTG brał udział w pracach Geograficznego Komitetu Narodowego i Komisji Geograficznej PAU.
Nazwiskiem Massalskiego nazwano kilkanaście roślin. Pozostawił liczny dorobek publikacyjny i naukowy dotyczący Azji Środkowej.
Odznaczony został między innymi: rosyjskim Order Św. Anny I klasy, serbskim Orderem Świętego Sawy II klasy i francuską Legię Honorową.
Wybrane publikacje
- Turkiestański Kraj (Туркестанский Край) wyd. 1913, Petersburg
- Nowe badania archeologiczno-historyczne w Mongolii północnej. Przegląd Geograficzny, 1926
- Pierwszy Polak w Afganistanie. Przegląd Geograficzny, 1928 (artykuł o Janie Witkiewiczu)
- Północno-wschodnia granica zasięgu pinii . Przegląd Geograficzny, 1929
- Problemat Mandżurii . Przegląd Geograficzny, 1931
- Amu-Daria i jej dorzecze. Przegląd Geograficzny, 1932 pp.
Bibliografia
- Ś. p. Władysław Massalski. „Kurier Warszawski”. 329, s. 5, 28 listopada 1932.
- Adam Massalski "Władysław Ansgary Błażej Massalski" w [[Polski Słownik Biograficzny" tom XX wyd. 1975 s.146 wersja elektroniczna
- Stanisław Lencewicz "Władysław Massalski". Przegląd Geograficzny, 208–210.
- Polacy badacze Syberii i Azji Środkowej art. Rzeczpospolita z 24-25 lipca 2010.
- Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Petersburskiego
- Ludzie związani z Wilnem
- Massalscy herbu własnego
- Polscy botanicy
- Polscy geografowie
- Polscy podróżnicy i odkrywcy
- Polacy odznaczeni Orderem Świętej Anny
- Polacy odznaczeni Orderem św. Sawy
- Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
- Urodzeni w 1859
- Zmarli w 1932