Legitymizm: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 19:13, 9 gru 2017

Legitymizm (z łac. lex dpn. legis "ustawa")^[1] – pogląd, że prawa historycznych (przedrewolucyjnych) dynastii są nienaruszalne; w szerszym znaczeniu: uznawanie prawowitości (a nie siły, popularności czy woli ludu) za podstawę władzy.

Koncepcja polityczna z początku XIX wieku, głosząca nienaruszalność praw dynastii panujących. Według tej koncepcji, władza królewska pochodzi od Boga, a nie od ludu. Sformułowana po raz pierwszy w 1814 roku przez Talleyranda, stanowiła nadrzędny cel obrad kongresu wiedeńskiego. W myśl tej doktryny wszyscy monarchowie obaleni przez Rewolucję lub Napoleona mieli powrócić na trony, jako że władcy nie mogą być usunięci przez poddanych. Na mocy tej zasady doszło między innymi do restauracji Burbonów: we Francji, Hiszpanii i Królestwie Obojga Sycylii.

Legitymizm miał być podstawą porządku Świętego Przymierza.

Istnieje też pojęcie legitymizmu demokratycznego (doktryna Tobara).

↑ Słownik Wyrazów Obcych

Linki zewnętrzne

Legitymizm w „Encyklopedii Białych Plam”

Zobacz też

[1] Słownik Wyrazów Obcych

[1]

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 {{dopracować|źródła=2013-01}}
-'''Legitymizm''' (z [[łac.]] ''lex'' dpn. ''legis'' "ustawa") - oznaczał że królem albo księciem może zostać tylko osoba pochodząca z rodziny królewskiej bądź książęcej. Wywodził się z przekonania że władca rządzi  "z bożej łaski" a nie z woli ludu.
+'''Legitymizm''' (z [[łac.]] ''lex'' dpn. ''legis'' "ustawa")<ref>[http://www.slownik-online.pl/kopalinski/62B73AC493A7B373C12565EE00590DA4.php ''Słownik Wyrazów Obcych'']</ref> – pogląd, że prawa historycznych (przedrewolucyjnych) dynastii są nienaruszalne; w szerszym znaczeniu: uznawanie prawowitości (a nie siły, popularności czy woli ludu) za podstawę władzy.
 Koncepcja polityczna z początku XIX wieku, głosząca nienaruszalność praw dynastii panujących. Według tej koncepcji, władza królewska pochodzi od Boga, a nie od ludu. Sformułowana po raz pierwszy w [[1814]] roku przez [[Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord|Talleyranda]], stanowiła nadrzędny cel obrad [[kongres wiedeński|kongresu wiedeńskiego]]. W myśl tej doktryny wszyscy monarchowie obaleni przez [[rewolucja francuska|Rewolucję]] lub [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]] mieli powrócić na trony, jako że ''władcy nie mogą być usunięci przez poddanych''. Na mocy tej zasady doszło między innymi do [[Restauracja (historia)|restauracji]] [[Burbonowie|Burbonów]]: we Francji, Hiszpanii i Królestwie Obojga Sycylii.