Restytucja mienia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
|||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Obowiązki państwa polskiego do restytucji mienia utraconego przez obywateli polskich na terenie przejętych przez Litwę, Białoruś i Ukrainę terenów II Rzeczypospolitej zostały określone w [[Układy republikańskie (1944)|Układach republikańskich z 1944 r.]] |
Obowiązki państwa polskiego do restytucji mienia utraconego przez obywateli polskich na terenie przejętych przez Litwę, Białoruś i Ukrainę terenów II Rzeczypospolitej zostały określone w [[Układy republikańskie (1944)|Układach republikańskich z 1944 r.]] |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 17:45, 19 sty 2018
Restytucja mienia – zwrot w formie ekwiwalentu (np. pieniężnego) lub w naturze mienia bezprawnie skonfiskowanego przez rząd lub władze samorządowe.
Przykładem dochodzenia restytucji mienia w Polsce są pozwy Polaków żydowskiego pochodzenia o zwrot majątków, które zostały im odebrane, gdy opuszczali oni Polskę po wydarzeniach m.in. marca 1968 roku. Wiele pozwów zostało również złożonych i rozstrzygniętych pozytywnie przez sądy w sprawach zwrotu kamienic odebranych w czasach PRL kamienicznikom.
Mienie utracone w Polsce podczas II wojny światowej i w wyniku powojennych nacjonalizacji
Restytucja mienia pozostawionego w Polsce przez osoby, które później otrzymały obywatelstwo amerykańskie została uregulowana przez układ z 16 lipca 1960. Stroną zobowiązaną do zaspokojenia roszczeń obywateli amerykańskich wobec rządu polskiego, pochodzących sprzed tej daty jest rząd amerykański[1].
Obowiązki państwa polskiego do restytucji mienia utraconego przez obywateli polskich na terenie przejętych przez Litwę, Białoruś i Ukrainę terenów II Rzeczypospolitej zostały określone w Układach republikańskich z 1944 r.
