Arthur George Ziffo
_1890,_ziffo_vs._baldwin.jpg) Finał turnieju w Eastbourne 1890, Ziffo-Baldwin | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 sierpnia 1868 |
| Data i miejsce śmierci |
28 maja 1955 |
| Gra pojedyncza | |
| Wimbledon |
QF (1889) |
| Gra podwójna | |
| Wimbledon |
F (1888) |
Arthur George Ziffo, A. G. Ziffo (ur. 11 sierpnia 1868 w Kensington, zm. 28 maja 1955 w Londynie[1][2]) – angielski tenisista, zwycięzca turniejów w pionierskim okresie tenisa u schyłku XIX wieku.
Był synem George'a Loucasa Ziffo i Julii Frianghiadi, pochodził z rodziny o korzeniach greckich[1]. W tenisa, ale bez większych sukcesów, grali także jego bracia: Lucas (1862–1914)[3], Stephen (1865–1921)[4] i George (1866–1938)[5].
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Niewysokiego, ale obdarzonego talentem wolejowym Arthura Ziffo do czołówki tenisistów angielskich zaliczył Wallis Myers. Ziffo był szczupły i dynamiczny na korcie, nieustannie parł do siatki, w grze wolejowej nadrabiając niedoskonałości uderzeń z głębi kortu. Łączył tenis z obowiązkami przedsiębiorcy, a najwartościowsze wyniki notował w mistrzostwach Południowej Anglii w Eastbourne, gdzie korzystał z letniego wypoczynku[6]. W 1887 przegrał w tym turnieju w 3 rundzie z Herbertem Wilberforce'm, ale już w trzech kolejnych latach (1888–1890) pozostawał niepokonany, pokonując w finałach kolejno Harolda Barlowa (4:6, 6:2, 7:5, 6:3), Henry'ego Grove'a (4:6, 6:3, 1:6, 9:7, 6:4) i Jamesa Baldwina (7:9, 6:1, 6:2, 7:5). Zgodnie z ówczesnym regulaminem, obrońca tytułu miał od razu zagwarantowany udział w finale (tzw. challenge round) ze zwycięzcą turnieju pretendentów, droga do ponownego zwycięstwa była zatem nieco uproszczona.
W 1887 Ziffo osiągnął sukces w mistrzostwach Wielkiej Brytanii na kortach krytych, przegrał dopiero w finale turnieju pretendentów (all commers) z Ernestem Lewisem 2:6, 2:6, 3:6[7]. Na Wimbledonie, z trzech startów (1888–1890) najdalej zaszedł w 1889, kiedy w ćwierćfinale uległ Herbertowi Lawfordowi. W deblu był na Wimbledonie w ćwierćfinale w 1887 (w parze z Williamem Taylorem) i w finale all commers w 1888 (w parze z Ernestem Meersem przegrał z braćmi Ernestem i Williamem Renshawami)[8].
W 1891 nie obronił tytułu w Eastbourne, ulegając w challenge round Barlowowi 3:6, 5:7, 0:6. W tym samym roku przestał startować w turniejach[9].
Zmarł 28 maja 1955, został pochowany na londyńskim cmentarzu West Norwood w kwaterze greckiej[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c dane genealogiczne, agelastos.com (dostęp: 20 września 2019).
- ↑ profil w bazie Tennis Archives (dostęp: 2o września 2019).
- ↑ Tennis Archives (dostęp: 28 lipca 2014).
- ↑ Tennis Archives (dostęp: 28 lipca 2014).
- ↑ Tennis Archives (dostęp: 28 lipca 2014).
- ↑ A. Wallis Myers, Lawn Tennis at home and abroad, Nowy Jork 1903, s. 70.
- ↑ profil w bazie Tennis Archives (dostęp: 28 lipca 2014).
- ↑ występy Ziffo na Wimbledonie, archiwum wyników na stronie wimbledon.org (dostęp: 28 lipca 2014).
- ↑ Myers, Lawn Tennis, dz. cyt., s. 70.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Wallis Myers, Lawn Tennis at home and abroad, Nowy Jork 1903, s. 70–71.
- profil w bazie Tennis Archives (dostęp: 28 lipca 2014).
- archiwum wyników A. G. Ziffo na Wimbledonie, wimbledon.org (dostęp: 28 lipca 2014).
- dane genealogiczne, agelastos.com (dostęp: 20 września 2019).