Herbert Lawford
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1851 |
| Data i miejsce śmierci |
20 kwietnia 1925 |
| Wzrost |
180 cm |
| Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand |
| Status profesjonalny |
1878 |
| Zakończenie kariery |
1890 |
| Gra pojedyncza | |
| Wimbledon |
W (1887) |
Herbert Fortescue Lawford (ur. 15 maja 1851 w Bayswater, zm. 20 kwietnia 1925 w Dess) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Lawford w przeciągu trwania swojej kariery sześć razy wystąpił w decydującym meczu o tytule Wimbledonu. W 1880 roku wygrał wimbledoński turniej pretendentów (All Comers), ale nie sprostał w meczu o tytuł zwycięzcy z 1879 roku Johnowi Hartleyowi. W 1884 roku ponownie wystąpił w meczu o tytuł (challenge round), tym razem przegrywając z Williamem Renshawem. Z tym samym rywalem przegrywał w dwóch kolejnych latach w challenge round, by w 1887 roku zdobyć swój jedyny tytuł mistrzowski. Wykorzystał nieobecność Williama Renshawa i w finale turnieju pretendentów pokonał jego brata, Ernesta Renshawa[1]. Jako obrońca tytułu z kolei sam miał zapewnione prawo udziału w challenge round w 1888 roku. W meczu tym Ernest Renshaw zrewanżował się za porażkę z poprzedniej edycji[2].
W 1879 roku Lawford odniósł ponadto turniejowe zwycięstwo w deblu w parze z Lestocqem Erskinem, ale debliści rywalizowali wówczas na kortach Oxfordu (do 1884) i mecze te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach wimbledońskich.
Wprowadził nowe zagranie w repertuar tenisowy, topspinowy forhend[1], początkowo nazywany „uderzeniem Lawforda”. Swoim ulubionym uderzeniem operował z głębi kortu, nie atakując zazwyczaj przy siatce.
W 2006 roku jego nazwisko, jako jednego z pionierów tenisa, wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Finały w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (1–5)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1880 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  John Hartley
|
3:6, 2:6, 6:2, 3:6 |
| Finalista | 2. | 1884 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | William Renshaw
|
0:6, 4:6, 7:9 |
| Finalista | 3. | 1885 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | William Renshaw
|
5:7, 2:6, 6:4, 5:7 |
| Finalista | 4. | 1886 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | William Renshaw
|
0:6, 7:5, 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1887 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
1:6, 6:3, 3:6, 6:4, 6:4 |
| Finalista | 5. | 1888 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
3:6, 5:7, 0:6 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dutkowski 1979 ↓, Przyjdzie walec i wyrówna…, s. 38.
- ↑ Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 43.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2018-02-10] (ang.).
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979.
- Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978