Elżbieta Szydłowiecka: Różnice pomiędzy wersjami

Elżbieta Radziwiłłowa
Rodzina	Szydłowieccy
Data i miejsce urodzenia	1533 ; Szydłowiec
Data i miejsce śmierci	1562 ; Wilno
Ojciec	Krzysztof Szydłowiecki
Matka	Zofia Szydłowiecka
Dzieci	Mikołaj Krzysztof ; Elżbieta ; Zofia Agnieszka ; Anna Magdalena ; Jerzy ; Albrecht ; Stanisław "Pius" ; Krystyna Radziwiłłówna

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 21:25, 3 kwi 2013

Elżbieta z Szydłowieckich Radziwiłłowa (ur. 1533 w Szydłowcu; zm. 1562 w Wilnie) – polska szlachcianka i kalwinistka.

Była córką kanclerza wielkiego koronnego Krzysztofa Szydłowieckiego i Zofii z Targowiska, przyszła na świat już po śmierci ojca, w styczniu 1533 roku. Była siostrą Zofii, Krystyny, Marii, Anny, Mikołaja, Ludwika i Zygmunta.

Na mocy układu rodzinnego zawartego w 1536 roku, ustalono m.in., że dwie trzecie Szydłowca przypadnie Elżbiecie, a pozostała część Krystynie. Z biegiem lat o Elżbietę zaczął starać się potężny magnat litewski Mikołaj Radziwiłł Czarny. Uroczystości ślubne odbyły się 12 lutego 1548 roku na zamku w Sandomierzu przy udziale króla Zygmunta Augusta i królowej Bony Sforzy. Jeszcze przed zawarciem małżeństwa Elżbieta uzyskała pewność, że dobra szydłowieckie wraz z miastem w całości staną się jej wianem.

Jedna trzecia dóbr szydłowieckich nadal należała do jej siostry, wydanej za księcia Janusza ziębickiego. Potrzebujący pieniędzy książę Janusz zwrócił się do Elżbiety z żądaniem sprzedaży Szydłowca i spłacenia mu tej części, jaką na dobrach szydłowieckich miała jego małżonka. Elżbieta i jej matka prosiły księcia ziębickiego, aby nie zmuszał ich do sprzedaży rodzinnej ziemi, a tym samym aby Szydłowca "w obce ręce nie puścił"^[1]. Prosiły go także o wyrozumiałość i cierpliwość, obiecując, że gdy Elżbieta wyjdzie za mąż, "wtedy ten komu się dostanie, rad to zapłaci". Prośba przyniosła skutek, książę ziębicki bowiem zrezygnował ze sprzedaży Szydłowca, zażądał za swoją część 2000 zł. Po pewnych targach Zofia Szydłowiecka zgodziła się ostatecznie na tę kwotę i w połowie 1547 roku zawiadomiła zięcia, że może odebrać określoną sumę. Pełnomocnicy księcia Janusza odebrali pieniądze w Krakowie z rąk hetmana Jana Tarnowskiego.

↑ Jerzy Kierzkowski, Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki, t. 1, Poznań 1912, s. 308

Szablon:Właściciel Szydłowca

[1] Jerzy Kierzkowski, Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki, t. 1, Poznań 1912, s. 308

[1]

@@ Linia 19: / Linia 19: @@
 Była córką [[Kanclerz wielki koronny|kanclerza wielkiego koronnego]] [[Krzysztof Szydłowiecki|Krzysztofa Szydłowieckiego]] i Zofii z Targowiska, przyszła na świat już po śmierci ojca, w [[styczeń|styczniu]] 1533 roku. Była siostrą Zofii, Krystyny, Marii, Anny, Mikołaja, Ludwika i Zygmunta.
-Na mocy układu rodzinnego zawartego w [[1536]] roku, ustalono m.in., że dwie trzecie Szydłowca przypadnie Elżbiecie, a pozostała część [[Krystyna Szydłowiecka|Krystynie]]. Z biegiem lat o Elżbietę zaczął starać się potężny [[magnat]] litewski [[Mikołaj Radziwiłł Czarny]]. Uroczystości ślubne odbyły się [[12 lutego]] [[1548]] roku w [[Sandomierz]]u. Jeszcze przed zawarciem małżeństwa Elżbieta uzyskała pewność, że dobra szydłowieckie wraz z miastem w całości staną się jej [[wiano|wianem]].
+Na mocy układu rodzinnego zawartego w [[1536]] roku, ustalono m.in., że dwie trzecie Szydłowca przypadnie Elżbiecie, a pozostała część [[Krystyna Szydłowiecka|Krystynie]]. Z biegiem lat o Elżbietę zaczął starać się potężny [[magnat]] litewski [[Mikołaj Radziwiłł Czarny]]. Uroczystości ślubne odbyły się [[12 lutego]] [[1548]] roku na [[Zamek w Sandomierzu|zamku w Sandomierzu]] przy udziale króla Zygmunta Augusta i królowej Bony Sforzy. Jeszcze przed zawarciem małżeństwa Elżbieta uzyskała pewność, że dobra szydłowieckie wraz z miastem w całości staną się jej [[wiano|wianem]].
-Jedna trzecia dóbr szydłowieckich nadal należała do jej siostry, wydanej za księcia Janusza ziębickiego. Potrzebujący pieniędzy książę Janusz zwrócił się do Elżbiety z żądaniem sprzedaży Szydłowca i spłacenia mu tej części, jaką na dobrach szydłowieckich miała jego małżonka. Elżbieta i jej matka prosiły [[książęta ziębiccy|księcia ziębickiego]], aby nie zmuszał ich do sprzedaży rodzinnej ziemi, a tym samym aby Szydłowca "w obce ręce nie puścił"<ref>Jerzy Kierzkowski, ''Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki'', t. 1, Poznań 1912, s. 308</ref>. Prosiły go także o wyrozumiałość i cierpliwość, obiecując, że gdy Elżbieta wyjdzie za mąż, "wtedy ten komu się dostanie, rad to zapłaci". Prośba przyniosła skutek, książę ziembicki bowiem zrezygnował ze sprzedaży Szydłowca, zażądał za swoją część 2000 zł. Po pewnych targach Zofia Szydłowiecka zgodziła się ostatecznie na tę kwotę i w połowie [[1547]] roku zawiadomiła zięcia, że może odebrać określoną sumę. Pełnomocnicy księcia Janusza odebrali pieniądze w [[Kraków|Krakowie]] z rąk hetmana [[Jan Amor Tarnowski|Jana Tarnowskiego]].
+Jedna trzecia dóbr szydłowieckich nadal należała do jej siostry, wydanej za księcia Janusza ziębickiego. Potrzebujący pieniędzy książę Janusz zwrócił się do Elżbiety z żądaniem sprzedaży Szydłowca i spłacenia mu tej części, jaką na dobrach szydłowieckich miała jego małżonka. Elżbieta i jej matka prosiły [[książęta ziębiccy|księcia ziębickiego]], aby nie zmuszał ich do sprzedaży rodzinnej ziemi, a tym samym aby Szydłowca "w obce ręce nie puścił"<ref>Jerzy Kierzkowski, ''Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki'', t. 1, Poznań 1912, s. 308</ref>. Prosiły go także o wyrozumiałość i cierpliwość, obiecując, że gdy Elżbieta wyjdzie za mąż, "wtedy ten komu się dostanie, rad to zapłaci". Prośba przyniosła skutek, książę ziębicki bowiem zrezygnował ze sprzedaży Szydłowca, zażądał za swoją część 2000 zł. Po pewnych targach Zofia Szydłowiecka zgodziła się ostatecznie na tę kwotę i w połowie [[1547]] roku zawiadomiła zięcia, że może odebrać określoną sumę. Pełnomocnicy księcia Janusza odebrali pieniądze w [[Kraków|Krakowie]] z rąk hetmana [[Jan Amor Tarnowski|Jana Tarnowskiego]].
 {{przypisy}}