Sobór Świętych Borysa i Gleba w Nowogródku: Różnice pomiędzy wersjami

Sobór Świętych Borysa i Gleba
Царква Святых Барыса і Глеба
	sobór parafialny
	; Widok ogólny
Państwo	Białoruś
Miejscowość	Nowogródek
Adres	{{{adres}}}
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Eparchia	nowogródzka
Wezwanie	Świętych Borysa i Gleba
Wspomnienie liturgiczne	24 lipca/6 sierpnia
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1517
Data zakończenia budowy	1519
Data poświęcenia	1519
Data zamknięcia	1961
Aktualne przeznaczenie	czynna świątynia prawosławna
Data reaktywacji	1996
Poprzednie wyznanie	prawosławne (przed 1624);; greckokatolickie (ok.1624–1839)
Fundator	Konstanty Ostrogski
Dane świątyni
Styl	późnogotycki
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
Wieża kościelna; • liczba wież	; 2
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 1
	Położenie na mapie Białorusi Sobór Świętych Borysa i Gleba
	53°36′00,8″N 25°49′26,9″E/53,600222 25,824139
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 13:43, 29 sty 2015

Sobór Świętych Borysa i Gleba w Nowogródku – prawosławny sobór^[1] w Nowogródku, w eparchii nowogródzkiej Egzarchatu Białoruskiego.

Historia

Pierwsza świątynia na miejscu dzisiejszego soboru powstała w XII w., pozostały z niej jedynie fragmenty fundamentów. Budowla ta była soborem katedralnym metropolii litewskiej^[1]. Od XIV w. przy cerkwi działał męski monaster^[2]. W 1451 w świątyni gościł metropolita moskiewski Jonasz^[1].

Istniejąca cerkiew została ufundowana w 1517 przez hetmana wielkiego litewskiego Konstantego Ostrogskiego^[3] oraz metropolitę Józefa Sołtana. Jej budowa trwała przez kolejne dwa lata^[3]. W XVII w. świątynia przeszła w ręce unitów. Od 1624 działał przy niej żeński klasztor unicki, zaś w 1628 – wspólnota męska. W 1632 cerkiew została przebudowana^[3]. Kolejna przebudowa miała miejsce w XVIII w.^[1].

Obiekt wrócił do rąk prawosławnych po likwidacji unii na ziemiach zabranych w 1839 (synod połocki). Był przebudowywany po raz kolejny w latach 1873-1875^[1]. Do I wojny światowej cerkiew była ośrodkiem kultu cudownej Zamkowej Ikony Matki Bożej (jej nazwa odnosiła się do pierwotnego miejsca przechowywania – zamku w Nowogródku), wywiezionej w 1915 do Dobrodziejówki na Czernihowszczyźnie, następnie zaginionej. Pozostawał czynny do 1961, gdy został zamknięty i zaadaptowany na archiwum. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał świątynię w 1996^[3].

Architektura

Cerkiew została wzniesiona w stylu późnogotyckim. W tym stylu utrzymane są zdobiące ściany i absydę ostrołukowe ornamenty. Sobór posiada dwie wieże, w narożnikach wzmacniane skarpami. We wnętrzu budynku przetrwały sklepienia gwiaździste oraz XVII-wieczny nagrobek Litaworów Chreptowiczów, dobroczyńców świątyni^[3].

Po 2009 przebudowano oryginalne hełmy na wieżach, przebudowując je w stylu moskiewskim.

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Собор святых мучеников Бориса и Глеба
↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 260. ISBN 978-83-61209-55-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e G. Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Burchard Edition, Warszawa 1997, ISBN 83-904446-9-0, s.166-167

[nov-1] Собор святых мучеников Бориса и Глеба

[2] Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 260. ISBN 978-83-61209-55-3.

[prz-3] G. Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Burchard Edition, Warszawa 1997, ISBN 83-904446-9-0, s.166-167

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 87: / Linia 87: @@
 [[Kategoria:Nowogródek]]
 [[Kategoria:Metropolia litewska]]
+[[Kategoria:Architektura gotyku na Białorusi]]