Otto von Below: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 5: | Linia 5: | ||
|rodzaj wojsk = lądowe |
|rodzaj wojsk = lądowe |
||
|zwycięstwa = [[Bitwa pod Caporetto]] |
|zwycięstwa = [[Bitwa pod Caporetto]] |
||
|grafika = |
|grafika = Otto von Below LOC.jpg |
||
|opis grafiki = Otto von Below |
|opis grafiki = Otto von Below między 1914 a 1917 rokiem |
||
|stopień grafika = |
|stopień grafika = |
||
|stopień = [[Generał]] |
|stopień = [[Generał]] |
||
Linia 27: | Linia 27: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
W [[1875]] roku został oficerem. W latach 1884-1889 uczył się w akademii wojskowej. W [[1889]] w Sztabie Generalnym. Od [[1895]] dowódca kompanii w pułku piechoty, w [[1897]] dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od [[1905]] r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca [[1909]] dowódca 43 Brygady. Od [[1912]] r. dowódca 12 Dywizji. |
Jego rodzicami byli pruski generał Hugo Ludwig von Below (1824–1905) i Aleksandra Ludowika Friederike von Lupinski (ur. w 1827 r. w Gnieźnie). W [[1875]] roku został oficerem. W latach 1884-1889 uczył się w akademii wojskowej. W [[1889]] w Sztabie Generalnym. Od [[1895]] dowódca kompanii w pułku piechoty, w [[1897]] dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od [[1905]] r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca [[1909]] dowódca 43 Brygady. Od [[1912]] r. dowódca 12 Dywizji. |
||
W czasie rozpoczęcia [[I wojna światowa|I wojny światowej]] dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w [[Prusy Wschodnie|Prusach Wschodnich]]. Walczył w [[Bitwa pod Gąbinem|operacji gąbińsko-gołdapskiej]] w sierpniu [[1914]] roku. Dowiedziawszy się o o porażce głównych sił [[8 Armia (Cesarstwo Niemieckie)|8 Armii]] (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym [[1915]] r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała [[Władimir Smirnow (generał)|Smirnowa]]. [[7 listopada]] 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od [[30 grudnia]] 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od [[13 października]] [[1916]] r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od [[22 kwietnia]] 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. [[16 września]] 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w [[Bitwa pod Caporetto|bitwie pod Caporetto]] i nad rzeką [[Tagliamento]] zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od [[1 lutego]] [[1918]] dowodził 17 Armią, a [[12 października]] 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od [[8 listopada]] 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku. |
W czasie rozpoczęcia [[I wojna światowa|I wojny światowej]] dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w [[Prusy Wschodnie|Prusach Wschodnich]]. Walczył w [[Bitwa pod Gąbinem|operacji gąbińsko-gołdapskiej]] w sierpniu [[1914]] roku. Dowiedziawszy się o o porażce głównych sił [[8 Armia (Cesarstwo Niemieckie)|8 Armii]] (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym [[1915]] r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała [[Władimir Smirnow (generał)|Smirnowa]]. [[7 listopada]] 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od [[30 grudnia]] 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od [[13 października]] [[1916]] r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od [[22 kwietnia]] 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. [[16 września]] 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w [[Bitwa pod Caporetto|bitwie pod Caporetto]] i nad rzeką [[Tagliamento]] zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od [[1 lutego]] [[1918]] dowodził 17 Armią, a [[12 października]] 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od [[8 listopada]] 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku. |
Wersja z 12:08, 25 wrz 2019
![]() Otto von Below między 1914 a 1917 rokiem | |
Generał | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 marca 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1875 – 1919 |
Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Order Czerwonego Orła ![]() |
Otto von Below (ur. 18 stycznia 1857 w Gdańsku, zm. 16 marca 1944 w Besenhausen koło Getyngi[1]) – niemiecki generał piechoty.
Życiorys
Jego rodzicami byli pruski generał Hugo Ludwig von Below (1824–1905) i Aleksandra Ludowika Friederike von Lupinski (ur. w 1827 r. w Gnieźnie). W 1875 roku został oficerem. W latach 1884-1889 uczył się w akademii wojskowej. W 1889 w Sztabie Generalnym. Od 1895 dowódca kompanii w pułku piechoty, w 1897 dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od 1905 r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca 1909 dowódca 43 Brygady. Od 1912 r. dowódca 12 Dywizji.
W czasie rozpoczęcia I wojny światowej dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w Prusach Wschodnich. Walczył w operacji gąbińsko-gołdapskiej w sierpniu 1914 roku. Dowiedziawszy się o o porażce głównych sił 8 Armii (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym 1915 r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała Smirnowa. 7 listopada 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od 30 grudnia 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od 13 października 1916 r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od 22 kwietnia 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. 16 września 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w bitwie pod Caporetto i nad rzeką Tagliamento zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od 1 lutego 1918 dowodził 17 Armią, a 12 października 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od 8 listopada 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku.
Po odejściu w stan spoczynku został członkiem nacjonalistycznego Związku Wszechniemieckiego oraz konserwatywnej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej. Był zamieszany w przygotowywanie kilku niezrealizowanych puczów przeciwko rządom Republiki Weimarskiej. W późniejszym okresie życia mieszkał w Kassel.
Przypisy
- ↑ bundesarchiv.de (niem.)