Otto von Below: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 18: | Linia 18: | ||
|stanowiska = |
|stanowiska = |
||
|wojny i bitwy = [[I wojna światowa]] |
|wojny i bitwy = [[I wojna światowa]] |
||
** [[Bitwa pod Tannenbergiem]] |
|||
** [[Bitwa pod Gąbinem]] |
|||
** [[Bitwa nad jeziorami mazurskimi (1914)]] |
|||
** [[Bitwa nad jeziorami mazurskimi (1915)]] |
|||
** [[Ofensywa Monastirska]] ([[Front salonicki]]) |
|||
** [[Bitwa pod Caporetto]] |
|||
** [[Operacja Michael]] |
|||
|późniejsza praca = |
|późniejsza praca = |
||
|odznaczenia = [[Order Czerwonego Orła]] {{order|PM}} |
|odznaczenia = [[Order Czerwonego Orła]] {{order|PM}} |
Wersja z 12:19, 25 wrz 2019
![]() Otto von Below między 1914 a 1917 rokiem | |
Generał | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 marca 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1875 – 1919 |
Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Order Czerwonego Orła ![]() |
Otto von Below (ur. 18 stycznia 1857 w Gdańsku, zm. 16 marca 1944 w Besenhausen koło Getyngi[1]) – niemiecki generał piechoty.
Życiorys
Jego rodzicami byli pruski generał Hugo Ludwig von Below (1824–1905) i Aleksandra Ludowika Friederike von Lupinski (ur. w 1827 r. w Gnieźnie). W 1875 roku został oficerem. W latach 1884-1889 uczył się w akademii wojskowej. W 1889 w Sztabie Generalnym. Od 1895 dowódca kompanii w pułku piechoty, w 1897 dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od 1905 r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca 1909 dowódca 43 Brygady. Od 1912 r. dowódca 12 Dywizji.
W czasie rozpoczęcia I wojny światowej dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w Prusach Wschodnich. Walczył w operacji gąbińsko-gołdapskiej w sierpniu 1914 roku. Dowiedziawszy się o o porażce głównych sił 8 Armii (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym 1915 r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała Smirnowa. 7 listopada 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od 30 grudnia 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od 13 października 1916 r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od 22 kwietnia 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. 16 września 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w bitwie pod Caporetto i nad rzeką Tagliamento zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od 1 lutego 1918 dowodził 17 Armią, a 12 października 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od 8 listopada 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku.
Po odejściu w stan spoczynku został członkiem nacjonalistycznego Związku Wszechniemieckiego oraz konserwatywnej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej. Był zamieszany w przygotowywanie kilku niezrealizowanych puczów przeciwko rządom Republiki Weimarskiej. W późniejszym okresie życia mieszkał w Kassel.
Przypisy
- ↑ bundesarchiv.de (niem.)